Panoramaweg
Door: Tun
Blijf op de hoogte en volg Teunis
22 September 2011 | Zuid-Afrika, Pretoria
Woensdag, 21-9-2011
Onze gebeden zijn verhoord. Bij het opstaan zagen we een strakblauwe lucht. Na het uitchecken meteen de Panoramaweg op en zo snel mogelijk naar God’s Window. Na gisteren zou het vandaag dus lekker meezitten. Niet helemaal dus. God beschikte anders, hij had wel de gordijnen geopend, maar wel een soort van wattendeken over het landschap diep onder ons. We keken uit over het landschap, als vanuit een vliegtuig. Wel apart, maar toch had die deken wel weg gemogen.
Na God’s Window reden we even een paar kilometer terug naar Pinacle Rock. Die waren we in de haast en onze euforie over het mooie weer hard voorbij gereden. Het terugrijden was geen verspilde tijd. Pinacle Rock was een mooie rots midden in een mooie, steeds breder wordende canyon. Het leek Amerika wel. Dat Amerika gevoel heb ik de hele Panoramaweg gehouden. Het is dat ik links moest rijden, anders had ik echt geen idee gehad in Zuid-Afrika te zitten. Dat Zuid-Afrika gevoel komt vandaag nog wel, maar daarover later.
Na de Rock naar een ander uitzichtpunt en waar ook nu weer wolken het brede en diep dal beneden ons aan het oog onttrokken.
De volgende stop was bij de Potholes, door de kracht van het water van de rivier de Blyde uitgesleten gaten onder inde Blyde Canyon. Heel mooi om te zien.
Een half uur verder rijden over de werkelijk prachtige Panoramaweg stopten we bij een uitzichtpunt, waar we een prachtig uitzicht hadden over de Blyde Canyon en het verder gelegen Blyde-stuwmeer. Een uitzichtpunt verder (nog geen kwartier rijden) een nog mooier uitzicht over de Canyon en het dichterbij liggende stuwmeer. Dit was het laatste hoogtepunt van de Panoramaweg en ook het Amerika gevoel daalde met het aantal kilometers dat we ons van de Canyon verwijderde. We daalden gestaag de vlakte in en nadat we de bergen achter ons hadden gelaten en we in een glooiend savannelandschap terechtkwamen, was het er, het Afrika gevoel. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen we in ons ronde Afrikaanse huisje bij de Sefapane Lodge binnenstapten. In deze rondavel met zin fraaie bed met muskietennet stal meteen onze harten. Hier drie nachten slapen lijkt ons heerlijk.
Op dit moment (17:15) zitten we lekker op onze veranda onder een breed rieten afdak (voor de schaduw) en genieten we van een kopje thee en de rust om ons heen. Vanavond lekker uit eten (in het buitenrestaurant van de Lodge). Morgen vroeg op voor onze eerste safari. Maar daarover een volgende keer meer.
Donderdag 22-0-2011
Het eten gisteravond was goed en
Onze gebeden zijn verhoord. Bij het opstaan zagen we een strakblauwe lucht. Na het uitchecken meteen de Panoramaweg op en zo snel mogelijk naar God’s Window. Na gisteren zou het vandaag dus lekker meezitten. Niet helemaal dus. God beschikte anders, hij had wel de gordijnen geopend, maar wel een soort van wattendeken over het landschap diep onder ons. We keken uit over het landschap, als vanuit een vliegtuig. Wel apart, maar toch had die deken wel weg gemogen.
Na God’s Window reden we even een paar kilometer terug naar Pinacle Rock. Die waren we in de haast en onze euforie over het mooie weer hard voorbij gereden. Het terugrijden was geen verspilde tijd. Pinacle Rock was een mooie rots midden in een mooie, steeds breder wordende canyon. Het leek Amerika wel. Dat Amerika gevoel heb ik de hele Panoramaweg gehouden. Het is dat ik links moest rijden, anders had ik echt geen idee gehad in Zuid-Afrika te zitten. Dat Zuid-Afrika gevoel komt vandaag nog wel, maar daarover later.
Na de Rock naar een ander uitzichtpunt en waar ook nu weer wolken het brede en diep dal beneden ons aan het oog onttrokken.
De volgende stop was bij de Potholes, door de kracht van het water van de rivier de Blyde uitgesleten gaten onder inde Blyde Canyon. Heel mooi om te zien.
Een half uur verder rijden over de werkelijk prachtige Panoramaweg stopten we bij een uitzichtpunt, waar we een prachtig uitzicht hadden over de Blyde Canyon en het verder gelegen Blyde-stuwmeer. Een uitzichtpunt verder (nog geen kwartier rijden) een nog mooier uitzicht over de Canyon en het dichterbij liggende stuwmeer. Dit was het laatste hoogtepunt van de Panoramaweg en ook het Amerika gevoel daalde met het aantal kilometers dat we ons van de Canyon verwijderde. We daalden gestaag de vlakte in en nadat we de bergen achter ons hadden gelaten en we in een glooiend savannelandschap terechtkwamen, was het er, het Afrika gevoel. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen we in ons ronde Afrikaanse huisje bij de Sefapane Lodge binnenstapten. In deze rondavel met zin fraaie bed met muskietennet stal meteen onze harten. Hier drie nachten slapen lijkt ons heerlijk.
Op dit moment (17:15) zitten we lekker op onze veranda onder een breed rieten afdak (voor de schaduw) en genieten we van een kopje thee en de rust om ons heen. Vanavond lekker uit eten (in het buitenrestaurant van de Lodge). Morgen vroeg op voor onze eerste safari. Maar daarover een volgende keer meer.
Donderdag 22-0-2011
Het eten gisteravond was goed en
-
24 September 2011 - 15:03
Pieter En Nel :
Ja je moet een beetje geluk hebben met het weer in dit gebied. Fijn dat jullie het tot zover naar je zin hebt. We zijn benieuwd naar jullie ervaringen in de Kruger.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
