The Badlands

Woensdag, 4-7-2012

De vierde juli, een feestdag voor de Amerikanen. Independence Day! Gisteren hadden we in Custer gehoord dat er een parade in het stadje zou zijn. Nou die wilden wij wel eens meemaken. Onze route voor vandaag gewijzigd (stukje om) en voor alle zekerheid ook maar een half uur eerder op. Hoefden we ons niet te haasten en hadden we alle tijd om in Custer een parkeerplaats te vinden. Een deel viel mee en een deel viel ook tegen. Wat mee viel was het zoeken naar een parkeerplaats. Geen enkel teken van drukte. Dat was dus een teken aan de wand, want geen drukte betekende waarschijnlijk, niet veel bijzonders. De parade viel dus tegen. Eerst een honderdtal kinderen, lopend, op fietsjes en op wat andere voertuigjes. Daarna de oud-strijders met de Amerikaanse vlag, die zij aan het eind van de parade zouden hijsen. Vervolgens brandweerwagens, de politie, wat oude legervoertuigen, wat wagens van de plaatselijke middenstand en nog wat van dat soort attracties en er werd veel snoep gegooid naar de kinderen langs de kant. Zou ik bijna het begin van de parade vergeten. Onder luid gejuich en handgeklap kwam er een oud gevechtsvliegtuig overvliegen. Dat was me een spektakel. Het hijsen van de vlag hebben we niet meer gezien, want we hadden voortijdig de camper opgezocht om onze reis te vervolgen.

Het eerste gedeelte van onze rit ging over een grillig kronkelende weg door de bossen van het Custer Park. Daarna een heel groot stuk autoweg. Redelijk saai door de prairie. Na de afslag naar de Badlands eerst een bezoekje gebracht aan het museum over de slachting van Wounded Knee. We moesten even zoeken waar het was. Het museum was nogal klein en waren het ongemerkt voorbij gereden.
Behoorlijk onder de indruk over de lafhartige afslachting van een hele Indianenstam (zeker 300 indianen waaronder veel vrouwen en kinderen). De uitgehongerde en deels zieke Lakota-indianen onder leiding van het vredelievende en zieke opperhoofd Big Foot werden weerloos neergeschoten door soldaten die slechts 2 weken in dienst waren.

Daarna dus naar en vooral door de Badlands. Prachtige route door een prairiegebied met enorme diepe en brede sleuven, waardoor er in het groene prairiegebied, canyonachtige gebieden ontstonden met rotsformaties in de kleuren rood en geel. Op veel parkeerplaatsen van de fraai slingerende weg hebben we gefotografeerd en gefilmd. Ook onder het rijden heeft Els de camera laten lopen. Kan ik thuis nog eens lekker nagenieten, want wat is autorijden fijn over zo'n weg en door zulk een landschap.

Op de camping bij het plaatsje Interior, net even buiten het Badlands National Park) werden we verwelkomd door een orkest van honderden krekels (kunnen er ook duizenden zijn geweest) die nu ik dit zit in te tikken, volkomen rustig zijn. Vanaf mijn stoeltje bij de camper kijk ik tevreden voor me uit. Het is hier heerlijk groen, we staan onder de bomen (wat bij 33 graden en zon heerlijk is) hebben enorm veel ruimte en zitten niet tegen de camper van de buren aan te kijken. Nee, we hebben een prachtig vrij uitzicht op wat tenten en blokhutten op bijna 100 meter afstand van onze zitplaats. Dit is een plekje naar mijn zin. Ik hoop dat ik er morgen nog zo over denk.

Donderdag, 5-7-2012

Vandaag eindelijk weer op de fiets. Geen grote afstand gereden, maar wel pittig vanwege het beklimmen van een pasje (Cedar pass) en op de terugweg een zware tegenwind (op de heenweg was de wind een stuk minder).

We startten dus met wind mee, dus dat liep de eerste 4 mijl lekker. Na die 4 mijl kwamen we bij een kruising, linksaf en rechtdoor de wereldstad Interior met een kerkje en wat huisjes een pompstation, een winkel en dat was het wel, dus we lieten deze attractie links liggen en sloegen rechtsaf. Dat werd 2 kilometer vals plat en wind schuin tegen tot bij het Visitor Centre van de Badlands. Om de knie van Els even wat rust te gunnen, daar naar een film van 20 minuten gekeken over de Badlands, het land van steen en licht. Mooie beelden.
Daarna zelf de Badlands maar in. Na ongeveer 2 mijl klimmen kwamen we aan boven op de Cedar Pass. Na nog een mijl vrijwel vlakke weg (hoogvlakte) arriveerden we op onze bestemming, een parkeerplaats waar 3 wandelingen begonnen.

We parkeerden onze fietsen en begonnen met de langste van de 3 wandelingen, de Notch Trail. Volgens de brochure van het Park duurde de wandeling anderhalf tot twee uur. Flink wat water in de rugzak want het was uit de wind weer bloedheet, alles goed ingesmeerd tegen de zon, ook mijn kale kop, want ik was mijn hoed en/of mijn pet weer eens vergeten en daarna op pad. In het begin was het echt nog een soort van pad, maar toen we via een soort van ladder een stuk omhoog waren geklommen, was er van een pad geen spoor meer en volgden we wat tekens op de rotsen en in de rots geslagen stokken die als route markering dienden. We liepen er door een soort van canyon en keken onze ogen uit. Echt mooi! Voor we het wisten waren we aan het einde van de trail en keken we uit over de beneden ons liggende prairie. Ongelovig keken we op onze horloges. In 20 minuten waren we dus al aangekomen bij het keerpunt. Wie heeft die berekening van anderhalf tot twee uur gedaan? Wij hadden het, dachten we zelf, vrij rustig aan gedaan. Onderweg een paar foto's gemaakt en gefilmd, paar keer stil gestaan om water te drinken. Eerlijk gezegd begrepen we er niets van. De terugweg ging nog ietsje sneller.
We nuttigden ons lunchpakket onder een afdak (het enigste stukje schaduw in de wijde omgeving) op een tafel waarop een Park-ranger eens per dag een demonstratie geeft over fossielen die hier zijn gevonden. Hij moest eens weten wat voor fossielen er die middag op zijn tafel hebben gezeten. Na de lunch nog maar eens aan de wandel. Nu de Window Trail gelopen. Nou ja, gelopen. Voor we goed en wel op gang waren (nog geen 5 minuten) waren we al bij het uitzichtpunt, terwijl in de brochure 20 minuten v.v. stond. Nou ja zeg!

Veel sneller dan verwacht fietsten we terug naar de camping. Eerst dus een heerlijke afdaling, die best wat langer had mogen zijn en het zware stuk wind tegen dat best wat korter had mogen zijn.

We zitten nu weer in de schaduw van de bomen en luisteren weer naar het concert van de krekels. Els dut weg en ik stop met tikken.