Scottsbluff

Zondag, 8-7-2012

Voor het eerst echt afscheid genomen van campingbeheerders. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. Heerlijke mensen. Met een huck afscheid genomen. Zij zullen ons niet snel vergeten omdat ze het niet normaal vonden dat wij zo fietsten en wij zullen hen ok niet snel vergeten.
De rit van 145 mijl ging grotendeels door grasland, prairie dus. Enorm veel koeien gezien dit keer en ook hertjes lieten zich steeds zien. Hoewel veel prairie, de rit verveelde geen moment. Vooral in het begin prachtige vergezichten over een bijna eindeloze prairie, met een prachtig spel van zon en wolken boven het gras en de schaduw van de wolken op het gras. Hoe verde van Hot Springs, hoe meer bewolking en hoe donkerder de lucht werd. Het kon niet uitblijven, de voorspelde regen Werd werkelijkheid. Niet echt hard, maar ik moest wel mijn ruitenwissers gebruiken. Hoewel het weerprogramma op mijn Ipad zegt dat het regent i n Scottsbluff, is de helft van de lucht blauw en de andere helft bestaat uit vriendelijke lichtgrijze tot witte wolkjes. Volgens mij geen vuiltje meer inde lucht.

Het is op dit moment kwart over twee en ik zit lekker in mijn stoeltje bij de camper. We staan met de camper op een kleine camping aan een rivier bij Scottsbluff. We staan op nummer 13, maar of je daar ook kunnen blijven staan? Geen idee nog, want de beheerder van de camping is de stad in en we hebben hem, nadat we om 1 uur de camping opreden ook nog niet zien terugkomen. Iemand op de camping heeft ons binnengelaten en gezegd: "Zoek maar een plaatsje op en meld je aan als de beheerder terug is". Dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben water en elektra al aangesloten en lekker buiten aan onze picknick tafel geluncht. Op de achtergrond hoor ik af en toe wat vreemde dierengeluiden. Niet zo heel vreemd want we staan hier vlak naast de dierentuin. Straks gaan we op de fiets de stad maar even in. Kijken hoe het er uit ziet en waar we lekker kunnen eten.

We zijn vanmiddag dus even de stad in geweest. Dooie boel, alles dicht. Dat heb je ook hier op de zondag. Aan de rand van de stad waren de grote supermarkten wel open. We hebben echt naar een restaurant voor de avond moeten zoeken. Een meisje wees ons naar Applebee, was wel duur zei ze. Wij dus naar het restaurant gefietst en onder het genot van een drankje eens gekeken hoe het er uit zag. Het zag er prima uit, dus vanavond hier maar uit eten.

Terug op de camping eindelijk in kunnen checken. Daarna een lekkere douche, omgekleed, nog even gezeten en om kwart over zes op weg naar het restaurant. Heerlijk gegeten en ook lekker op ons gemak. Nu niet het idee gehad dat we weg moesten omdat men onze tafel weer nodig had. En duur? Nou dat viel voor Hollandse begrippen nog al mee.

We hebben beiden nu het idee dat de vakantie naar het einde loopt. De hoogtepunten hebben we gehad en we kabbelen nu rustig naar het einde. Langzaam aan wordt er al gedacht aan de vlucht terug naar Nederland. Maar eerst nog een paar dagen Amerika. Denk nu niet dat we het zat zijn, maar het heilige vuur is er nu wel van af. Voor morgen geldt zo iets van, op een zo leuk mogelijke manier de dag vol maken en dat gaan we zeker doen.

Maandag, 9-7-2012

Om een verre reis te maken om Scotts Bluff National Monument te gaan zien zal ik niemand aanraden. Maar mocht je toch in de buurt zijn, of net als wij er langs komen, is een tussenstop echt de moeite waard. Wat er gisteren nog uit zag als een dag om alleen maar de vakantie op te vullen werd toch een heel leuke dag.

Lekker laat (kwart voor 9) kwamen we pas uit bed. Heel vreemd waren er tot half 10 geen douches te gebruiken omdat de vrouw van de beheerder de douches van 8:30 tot 9:30 schoonmaakte. Beetje vreemde tijd om schoon te maken, vind ik, maar ja, zo deed ze dat nu eenmaal. Omdat we ook geen zin hadden om de douche van de camper te gebruiken, maar weer eens ouderwets aan de wasbak en het washandje aan de slag. Daarna lekker relaxt ontbeten en na de koffie stapten we op de fiets richting Scotts Bluff National Monument.

Via Google had ik gezien dat er voor het laatste deel een fietspad door het Park liep, waardoor we niet alleen een flink stuk bocht afsneden, maar ook in plaats van op een redelijk drukke weg te moeten fietsen nu met een bijna "alleen op de wereld" gevoel door een prachtig stukje van het Scotts Bluff National Monument reden. Of we echt kilometers minder hebben gereden dan als we over de grote weg hadden gefietst geloof ik achteraf niet zo. Het fietspad kronkelde zich een weg langs kleine heuveltjes en kloofjes. Wel leuk fietsen!

In het informatiecentrum een 12 minuten durende videofilm bekeken, zodat we een beeld kregen hoe de pioniers rond 1850 hier grote moeilijkheden ondervonden tijdens hun reis over de Oregon Trail. Wat was er toen een berg ellende zeg! Een groot deel van de mensen die vanuit Louisiana op weg gingen haalden Oregon niet. Door uitputting en ziekte was er op iedere kwart mijl wel een restant van een snel gemaakt graf te vinden. Geen leuke tijd toen. De Trail lag ook bezaaid met ballast die de gelukzoekers van de veel te vol geladen wagens verwijderden.
Iemand schreef dat je beter met een bijna lege wagen kon vertrekken. Onderweg lag alles wat je nodig had langs de route, hij was met niets vertrokken maar had onderweg wel 5 keer van kleding en uitrusting gewisseld, onderweg diverse gevonden boeken gelezen en toen hij in Oregon aankwam had hij alles wat hij voor een goede start nodig had in zijn wagen liggen.

Na de film gingen we lopend de berg op. De steile wandeling bergop deden we in drie kwartier. Precies zoals de vriendelijke dame achter de desk ons had verteld. Deze dame regelde ook dat er boven vervoer kwam om ons weer beneden te brengen. We hadden op een shuttle bus gerekend, maar die reed niet omdat ieder, of met de auto naar boven ging (en dus ook weer naar beneden) of lopend heen en ook weer terug ging. Aangezien Els de steile afdaling niet zag zitten werden we na een prachtige wandeling naar de afgevlakte top (soort van tafelberg) en twee korte wandelingetjes boven, netjes door een Ranger met de auto opgehaald en naar beneden gereden. Service!

Beneden op een bankje in de schaduw ons lunchpakket soldaat gemaakt. Daarna beneden een stukje van de Oregon Trail gelopen. Aan het begin van deze route stonden 3 oude pionierwagens tentoongesteld en kregen we van de aardige dame, die eerst achter de informatiebalie had gestaan wat uitleg en informatie.

Voordat we weer op de fiets stapten wilden we op ons "lunch"-bankje nog even een appeltje eten. Als Els niet had gezegd: "Kijk daar eens" en niet had gewezen op een slang die bij de poot van het bankje lag, was ik daar rustig en niets vermoedend gaan zitten om zodra ik de slang zou hebben gezien als door een adder gebeten zijn opgesprongen. Gelukkig bleef me deze schrik bespaard en kon ik in alle rust, de kronkelingen en het gespleten tongetje dat steeds uit zijn bek kwam, filmen. Het appeltje aten we wat later bij een picknicktafel een tiental meters verderop maar op. Om nou bij zo'n slang van iets meer dan een meter lang rustig van een appeltje te smikkelen zag ik echt niet zitten. Giftig of niet giftig, geen idee. Maar mijn lievelingsdier zal een slang nooit worden.

Via een omweg terug gefietst naar de camping, waar we nu weer lekker lui zitten te wezen. Morgen naar de laatste camping en wel de camping die ook de eerste was. Terug naar Estes Park.