Dag 31, 32, 33 Bishop en Yosemite National Park

Dag 31: 28 september 2010 Bishop

Hoewel we vannacht laat naar bed gingen, vanmorgen vroeg wakker. Tenslotte zijn we er om half 8 maar uit gegaan. Om half 9 al op weg voor de langste rit van onze Amerika reis. Ik Had gedacht dat het ook de saaiste zou worden, maar dat veil reuze mee. De eerste 80 mijl waren zo’n beetje als ik had verwacht, woestijnachtig. Maar niet zo vlak en eentonig als ik voorzag. Op gepaste afstand zorgden (kale) bergen voor voldoende afwisseling. Wat later, toen we de hoofdweg (95 N) verlieten en een doodstille zijweg insloegen werd het steeds bergachtiger. Hoe hoger we kwamen, hoe groener het werd (heel verrassend). Onderweg 3 passen over. Dat vereiste wel wat extra aandacht van de chauffeur, want de smalle weg kronkelde en golfde (leek af en toe net een achtbaan) als een achtelijke. Toch wel leuk rijden. We zagen in de verte zelfs bergen (toppen boven 4000 meter) met resten sneeuw.
Veel sneller dan verwacht kwamen we na 268 mijl aan in Bishop. Om half 3 zaten we al in onze makkelijke stoeltjes. In de zon is het bloedheet, doch in de schaduw is het als je niets doet, en waarom zouden we, best uit te houden. Straks gaan we even naar het dorp (stadje), want daar zit volgens een Hollander die we gisteren spraken, een Nederlandse bakker.
En inderdaad, we hebben de Nederlandse bakker, Erick Schat, afstammeling van Do Schat, gevonden. De winkel leek wel op een museum. Overal Delfts blauw, klompen en vooral veel soorten brood, koekjes en gebak. Zijn specialiteit was Hollandse spritskoekjes. Wij kochten een volkorenbrood en een krentenbrood. Bij het zien van al dat lekkere gebak (voor het eerst in Amerika) kon ik de verleiding dus niet weerstaan en wist Els over te halen om een bak koffie met gebak te nemen. Heel apart om in Amerika een winkel te vinden die Haagse Hopjes, speculaasjes en Wilhelmina pepermunt verkoopt.

Dag 32: woensdag 29 september 2010 Yosemite National Park

Vandaag weer een prachtige rit. Komt in mijn top 5. De eerste 50 mijl ging over een 4-baans weg. Geen saaie rechte weg, nee, de weg ging o.a. een pass over. Niet met haarspeldbochten, maar mooie bochten, waar je nog lekker snelheid kon houden. Ook geen steile stukken, maar lekker geleidelijk omhoog. Ook geen saai landschap. Veel dennenbossen en zicht op bergen met nog wat restjes sneeuw. Mooi toch! Na 54 mijl even van deze weg af voor een ommetje langs een paar meertjes: June Lake, Silver Lake en een groot meer (Big of Grand Lake of zo iets). De eerste 2 waren pareltjes van bergmeertjes. Prachtige bergen op de achtergrond, spiegelend water en omgeven door naaldbomen. Het grote was niet zo fraai (kale omgeving).
Na dit uitstapje (10 mijl om) weer terug op de mooie hoofdweg. Deze nog een paar mijl bereden en dan de afslag naar de Tiogapass (3031 m.) waar de ingang van het Yosemite National Parl is. Een droom van een weg, niet te steil, niet te bochtig, niet te smal, wel een prachtige omgeving en heerlijk rustig. Puur genieten dus en onderweg wel een aantal keren gestopt om wat plaatjes te schieten (o.a. Ellerly Lake, Tioga Lake).
De afdaling naar Yosemite Valley was een heel lange en over een smalle weg. Onderweg veel naaldbossen en soms prachtige uitzichtpunten op de Valley, in het begin heel diep beneden ons. Het was wel uitkijken geblazen als er een tegenligger aankwam, zeker als het net zo’n suffe camper was als de onze. Dan was de weg wel erg smal. In de Valley keken we weer omhoog tegen steile, bijna kaarsrechte rotswanden. Om een kramp in je nek van te krijgen.
We staan in een boscamping op een mooi plaatsje aan de rand van de camping. Om geen beren te trekken, moeten we alle etenswaren die niet in de koelkast en vriezer zitten in een speciale container opbergen, met een slot dat hufterproef voor beren is. Ook spullen die sterk ruiken mogen niet in de camper blijven (tandpasta, deodorant, etc). En mijn ongewassen zweetsokken dan? Ik ben benieuwd of we vannacht bezoek krijgen van beren. Zal wel niet.

Dag 33: Donderdag 30 september 2010 Yosemite National Park

Vanmorgen een niet wakker geworden door de warmte en het licht van de zon. De rotswanden zijn zo hoog en het dal zo smal, dat de zon voor half 10 geen enkele kans krijgt om het dal te bereiken. Weer eens iets anders.
Vandaag te voet en op de fiets op ontdekkingsreis door Yosemite Valley. Vanmorgen eerst te voet naar de Vernal Falls, een waterval waar echt nog water naar beneden kwam. Veel meer dan ik had verwacht. Het was een flinke klim om bij de waterval te komen en nog wat heftiger om boven aan de waterval te komen. Veel eerder dan verwacht waren we toch boven op de rotswand, waar vanaf de waterval zich naar beneden stortte. We besloten om nog maar een stukje door te lopen naar de volgende waterval. We zijn wel tot aan de voet van die waterval (Nevada Falls) gekomen, zelfs tot halverwege, maar helemaal boven niet. Halverwege hadden we een pracht gezicht op de waterval, dus waarom nog verder naar boven ploeteren. We hadden al 2 uur flink afgezien en we moesten nog terug ook. En we moesten vanmiddag ook nog een stuk fietsen. Genoeg dus, omdraaien. We waren toch al verder gegaan dan de bedoeling was.
Na de lunch op de fiets. Tijdens het fietsen overkwam ons iets heel eigenaardigst, de blauwe lucht verdween, het werd een beetje grijs en er vielen wat spetters nat spul naar beneden. Even in het geheugen opgezocht, o ja, dat natte spul waren regenspetters. We hoorden zelfs iets rommelen in de verte, ja juist, onweer. Het waren gelukkig maar een paar spetters en éénmaal gedonder. We hadden een heerlijk temperatuurtje dus zodoende konden we rustig door peddelen. We reden o.a. langs een opgedroogd meertje (Mirror Lake), een waterval zonder water (Yosemite Falls), ook opgedroogd dus en de Bridalvellfall, die slechts een fractie van het water liet zien van wat hij in het voorjaar laat vallen. Dan moet die Bridalvellfall gigantisch zijn. Maar om hiervoor nog een keer terug te gaan? Dacht het niet. Het is wel goed zo. Zittend bij de camper, met een nog lichtelijk grijs getinte lucht (wel droog en warm) is de gedachte: “Het zit er zo goed als op. Het is klaar. We hebben het nu wel gehad. We hebben gezien wat we wilden zien. Het is nu tijd om naar huis te gaan”.
Morgen nog één dagrit, nog één overnachting in de camper en dan naar San Francisco, de camper inleveren, nog één nachtje in eenhotel en dan het vliegtuig in. Op naar Nederland. Op naar huis. Het is goed zo!