Dag 4,5,6,7 en 8

Dag 4: woensdag 1 september 2010

Vandaag was het de grote dag. We hebben de camper opgehaald. We hadden om 10 bij Moturis afgesproken en na het gebruikelijke papierwerk, het bekijken van een video over het gebruik van de camper, het checken op schadeplekjes aan de camper en uitleg in en om de camper door een Moturisman, konden we even over twaalf uur op weg. Ik reed eerst een paar rondjes op het terrein van de verhuurbedrijf om aan de camper te wennen, eer ik de weg op reed, richting Supermarkt. Het was de bedoeling naar Safeway te rijden, doch door een foutje kwamen we eerst in een groot discounthouse, waar ze van alles verkochten, ook levensmiddelen, maar dan in grootverpakkingen. We liepen wat verloren rond, wisten even niet wat te doen en besloten toch Safeway maar op te zoeken. Ook dat was groot (zeker voor Nederlandse begrippen), doch hier was alles in normale porties en hoeveelheid. Het was wel zoeken. Om even over twee laadden we 2 volle winkelwagens boodschappen in onze camper.
Na een klein foutje in de TomTom (bij ons dus ElsTun) heel even de route kwijt om op de Interstate naar het zuiden te komen, doch na wat draai en keerwerk lukte het toch redelijk snel om op de drukke snelweg te komen (5 banen richting het zuiden). Het rijden met de camper viel me niet tegen, doch door de enorme drukte heb ik niet echt kunnen genieten van de (gelukkig) niet lange rit (70 mijl).
Op de camping hebben we een heel ruime plaats met o.a. een picknick tafel. Voor het eten de camper ingeruimd en ingericht. Na het eten even naar zee gewandeld. Heel even maar, want na de warmte van de dag, koelt het aan zee behoorlijk af. Inmiddels is het al donker en zitten we lekker knus in ons “huisje op wielen”. Ik ben benieuwd hoe we vannacht slapen.

Dag 5: donderdag 2 september 2010 Kirk Creek

Vandaag een mooie route gereden. In het begin was het nog wat druk, doch hoe zuidelijker we kwamen, des te rustiger het werd. Bij Monterey naar de oostpunt van het schiereiland, waar we een prachtig zicht hadden op de Stille Oceaan met werkelijk geweldige golven die prachtig te pletter sloegen tegen rotsen voor de kust. De hoge golven trokken ook veel surfers aan. Terug van de oostpunt naar de weg naar de kustweg naar het zuiden, reden we over de 17 Mile Drive, een prachtig tolweg langs de kust met aan de rechterkant hoge golven en aan de andere kant golfclubs en prachtige villaas. Een weg tussen golven en golfen dus.
De kustweg werd steeds rustiger en het rijden werd bijna een feest. Toch wat inspannender dan met een normale auto. Het voordeel van de camper is dat we onderweg koffie konden zetten en lekker rustig genietend van het prachtige uitzicht deze koffie konden drinken of zoals vanmiddag in de camper de lunch klaarmaken en op een luie stoel op het strand konden lunchen.
De rit langs de kust werd op een gegeven moment heel speciaal. Op de oceaan lag een dikke mistlaag en aangezien wij meestal een flink eind boven zeeniveau reden, zaten we boven de mist. Heel vreemd. Zelf rijden onder een strakblauwe lucht en beneden ons de mist boven zee.
De camping stelde niet veel voor. Een tegenvaller dat de mist ons ook hier parten speelde. Van het beloofde prachtige uitzicht over zee zag en we niets. Vanavond dus geen zicht op passerende walvissen, dolfijnen, zeehonden, of van wat dan ook. Had daar ook niet echt op gerekend. Wel op een mooie zonsondergang. Die ging dus mooi de mist in.



Dag 6: vrijdag 3 september 2010 Cachuma Lake

We gingen bij het begin van de dag de mist weer eens in. Vanmorgen bij het opstaan zag ik meteen dat het goed mis was, een grauwe en grijze massa om eens heen. Geen zicht op bergen, geen zicht op een blauwe oceaan en zelfs geen zicht op een blauwe lucht. De mist zorgde er dus voor dat we het mooiste stukje kust hebben gemist. Zeggen ze, want zelf hebben we dat dus niet kunnen. Af en toe liet de mist ons een heel klein stukje kust zien en dan dachten we, ja we missen wel wat moois. Gelukkig kregen we er een kolonie zeeolifanten voor terug. Precies op de plek waar we deze dieren verwachtten, brak de zon door en verdween de mist. Geweldig deze beesten van zo dichtbij in het wild te zien. Grote beesten, maar eerlijk is eerlijk, mooi is anders. Ook mooi was, dat we weer telefoonbereik hadden en Remco een SMS konden sturen om hem te feliciteren met zijn verjaardag.
Een 2e stop was in Solvang, een stadje in volledig Deense stijl, met o.a. ook windmolens, zodat veel Amerikanen denken dat het een Hollands dorpje is. In deze plaats op de parkeerplaats van de Rabobank onze camper geparkeerd (eerst toestemming gevraagd) en het stadje bekeken.
Stelde de vorige camping niets voor, deze camping is mega-groot. Heel wat moeten fietsen om de camping volledig te verkennen.



Dag 7: zaterdag 4 september 2010 Joshua Tree Park

Ja hoor, het is weer zover. Els moet weer zo nodig een dokter hebben want een Amerikaan stond nog niet op haar lijstje. En de dag begon zo goed. Lekker weer, lekker ontbijtje buiten, rustig op gang komen en de eerste 110 mijl van onze lange rit van vandaag liep gesmeerd. Geen vuiltje aan de lucht. Dacht ik, want Els voelde een opkomende blaasontsteking. Wat te doen? Vanavond zouden we in de woestijn zitten. Geen elektriciteit, geen telefoon, geen stromend water, geen mobielbereik. Geen risico, dus een hospitaal gezocht, Els laten onderzoeken en een recept gekregen (naast een fikse rekening) voor pillen. Konden we halen bij de plaatselijke apotheek, Duurde 2 uur, zie men daar. In een naburig dorpje “slechts” één uur. Daar dus heen, voorafgegaan door een indiaanse vrouw in haar auto. Wachten kan ontzettend lang duren, zeker als je snel verder wilt. Door al dat oponthoud kwamen we laat op onze camping in Joshua Tree National Park. In het half donker, aan onze picknicktafel ons avondmaal op. Daarna genoten van een sterrenhemel, zoals ik nog nooit heb gezien. Zo ontzettend veel sterren. En daarbij de stilte van de woestijn. Geweldig.
Moe van de lange rit en het gedoe in het ziekenhuis en de apotheker gingen we vroeg naar bed.

Dag 8: zondag 5 september 2010 Needles

Na de eenvoud van afgelopen nacht, nu de luxe van een KAO-camping met alles er op en er aan. We hebben aansluiting op de waterleiding, elektriciteit en riool. En een zwembad. En dat zwembad was vandaag geen overbodige luxe. Toen we hier om half 3 aankwamen was het 45 graden Celcius (in de schaduw) en nu ik dit stukje schrijf liggen we dus lekker aan de rand van het zwembad en zoeken we keer op keer verkoeling.
Voor we vanmorgen onze rit naar Needles begonnen, hebben we eerst een korte wandeling over de camping gemaakt, een camping die prachtig lag tussen rotspartijen en Yuca bomen. Daarna hebben we een uurtje gefietst om een deel van het park te verkennen (gisteravond al veel gezien vanuit de camper). Van tevoren had ik mijn twijfels, maar Joshua Park was best de moeite waard.
De weg naar Needles was er zoals ik ze me in Amerika had voorgesteld, lang, rustig en zo recht mogelijk. Heerlijk rijden en contant op de cruise control. Ik begin van al dat schrijven behoorlijk verhit te raken, dus stop ik er mee en duik ik het zwembad maar weer eens in.

Nog snel even dit: "Met Els gaat het prima".