3 dagen onderweg

Zondag 18-09-2011

Ik heet u van harte welkom in Zuid-Afrika, vanwaar ik dit bericht van onze eerste dagen reis nu verstuur. Zondagmorgen in alle vroegte (voor de zondag dan) met een taxi naar Schiphol. Wat een genot om op zondag rond een uur of half 8 op de A2 naar Amsterdam te rijden. Vier rijbanen tot je beschikking en bijna alleen op de weg. Op Schiphol was het wat minder rustig. Een enorme lange rij voor de balie dus voetje voor voetje schuifelen naar de incheckbalie om de koffers af te geven. Thuis hadden we al via internet ingecheckt, maar van sneller afwerken zie je op Schiphol niets terug. Later voor de pascontrole weer een lange rij. We hadden nog net tijd genoeg over om voor het “boarden” snel een kop koffie te nemen. Daarna snel naar de Gate waar ons vliegtuig op ons stond te wachten. Dachten we. Bij aankomst bij Gate D47 bleek ons vliegtuig niet naar behoren te werken en werd vervangen door een ander. En dat duurde weer even. Met een uur vertraging dan toch de lucht in. Over de vlucht kan ik heel kort zijn. Hoewel we elf uur in de lucht zaten, een perfecte vlucht. Om kwart over 10 geland op het vliegveld van Johannesburg. Ook het binnenkomen in Zuid-Afrika ging perfect. Supersnelle pascontrole, niet lang wachten op de koffers, geen douane voor verdere controle, snelle afhandeling voor het meisje dat ons op het vliegveld namens de reisorganisatie stond op te wachten en om half 12 met het shuttlebusje voor ons hotel. Lekker moe van de reis doken we na wat gedronken en gedoucht te hebben om een uur of half 1 in ons bed.

Maandag 19-09-2011

Heerlijk, 11 uur gevlogen en geen enkel tijdsverschil. Geen jetlag of wat voor vervelend gevoel dan ook. Niet helemaal waar, want de spanning voor wat komen zou was nog niet weg. Ik had nog steeds een onbestemd gevoel m.b.t. het ophalen van de huurauto en het wegrijden van het drukke vliegveld van Johannesburg. Na een werkelijk voortreffelijk ontbijt (buffet) met een shuttlebusje naar het verhuurbedrijf op het vliegveld. Voor ik het goed en wel besefte zat ik om half 11 achter het stuur van onze huurauto en reed het vliegveldterrein af. Tenminste dat dacht ik. Bordje gemist, verkeerde afslag. Dus terug naar bijna af en een nieuwe kans. Dit keer lukte het wel en kwamen we op de snelweg die we bijna 200 kilometer zouden volgen voor we de “binnenlanden” in zouden trekken. De eerste 20 kilometer (Johannesburg en voorsteden) waren druk, wat voor een deel werd veroorzaakt dat er flink aan de weg werd gewerkt en er slechts 2 van de 4 rijstroken beschikbaar waren. Hoe verder weg van Johannesburg des te rustiger werd het op de weg en des te rustiger werd mijn hartslag en verdween op een gegeven moment iedere spanning. De 5 weken training “links rijden”, die we enige tijd geleden in Nieuw Zeeland hebben gevolgd, was niet voor niets geweest. Ik reed aan de linkerkant alsof ik nog nooit iets anders gedaan had. Nadat we van de snelweg af waren (bij Belfast) werd het landschap steeds fraaier en deed me steeds denken aan Amerika. Enorme verlatenheid, slechts een paar dorpen of stadjes, verder eenzaamheid. Het golvende landschap werd heuvelachtig en de heuvels werden bijna bergen. De Robberspas die we overgingen lag 1778 meter boven zeeniveau. Heel verrassend vandaag waren een stuk of 6 apen die plotseling de weg over staken. Helaas waren we te laat om ze te filmen. Voor ons reisdoel van vandaag, Graskop, bezochten we ook een oud goudzoekersstadje. Viel een beetje tegen. Op andere plekken op onze aarde veel mooiere gezien. Wat wel mee viel was het weer. Tot een uur of 4 een wolkenloze hemel en een temperatuur van boven de 25 graden. Later begon het wat te betrekken en tijdens ons verrukkelijke diner regende het heel vies. Het leek Nederland wel op het moment dat we van Schiphol vertrokken. Toch zit het fijne vakantiegevoel, dat ik thuis nog niet had, er nu helemaal in. Alle hoop dat het weer morgen weer beter is.

Dinsdag 20-09-2011

Vanmorgen een enorme tegenvaller. Het was grauw en grijs en niet helemaal droog. Het zag er met andere woorden heel somber uit. Na het ontbijt tegen beter weten in de Panorama weg op richting God’s Window. Volgens de boeken zou je daar een prachtig uitzicht hebben. Nergens zou het zo mooi zijn. Je keek zo het paradijs in. De weg er naar toe reden we al behoorlijk in de wolken en op het uitzichtpunt zagen we echt helemaal niets. Nou ja, alleen dichte grijze mist. We voelden ons niet in de wolken, maar we zaten er wel. God was blijkbaar even niet thuis en had de luiken van het paradijs voor de mensheid gesloten. Gelukkig hebben we morgen nog een kans en zien we alsnog het licht.
Dan maar naar wat watervallen. Er waren er genoeg in de buurt en na de regen van afgelopen nacht zouden ze echt niet droog staan. Achtereenvolgens bezochten we de Berlin Falls, De Lisbon Falls (meerdere vallen), en de Mac Mac, ja tweemaal Mac, omdat de val ook uit 2 delen bestond. De laatste was de Sabie Fall, de minste van het stel, vandaar ook geen foto.
Echt zonde dat het weer zo somber was. Het is hier zo verschrikkelijk mooi. Ja erg groen ook en Dat kan niet zonder neerslag, dus we moeten niet zeuren. De omgeving doet me erg aan Canada denken. We zagen ook houthakkers bezig.
Om een uur of 3 kwam zowaar de zon door de zich steeds verder terugtrekkende wolken. Te laat voor God’s Window. Misschien morgen als we vertrekken richting Krugerpark.