Kaapstad

Maandag 26-9-2011

Na een fijne vlucht van Johannesburg naar Cape Town gisteren aangekomen in een super de luxe hotel.Vandaag een dag om niet snel te vergeten. Niet omdat we zulke mooie dingen hebben gezien. Dat zeker niet. Alleen het weer was mooi vandaag. Vandaag geen verhaal over prachtige panorama, prachtige natuur en wilde dieren, ook geen verhaal over luxe winkelstraten in Cape Town. Het contrast tussen ons superluxe hotel in Cape Town kan niet groter zijn dan de plekken waar we vandaag zijn geweest. Vandaag bezochten we een paar Townships en Robbeneiland.
De townships waren zoals ik van tevoren al vreesde. Een hele schok. Dat miljoenen mensen in Zuid-Afrika (en ook elders in de wereld) zo moeten leven. In kleine huisjes (als ze geluk hebben en een baantje) of erger, in krotten van hout en golfplaten. Meestal levend ver onder het bestaansminimum. Pure armoede dus. Mij zul je niet meer horen klagen over Nederland. Wat zijn wij dan rijk zeg. Toch is er een langzame vooruitgang aan de gang. Sommige townships worden langzamerhand opgeknapt, de kinderen krijgen gratis onderwijs (overal scholen). Wij brachten een bezoek aan een kleuterschool. Het schooltje, drie kleine kamers met een 40 tot 50 kinderen per kamer was een lichtpuntje in de ellende van deze dag. Wat een genot om die schattige kinderen te zien dansen en zingen. Ze straalden een enorme vreugde en vriendelijkheid uit. Dat belooft wat voor de toekomst. Buiten het schooltje voelde ik de sfeer als beklemmend. Niet dat de bevolking vijandig was, nee omgekeerd eigenlijk. Ze waren enorm vriendelijk. Toch voelde ik me niet fijn. Een soort van schuldgevoel waarschijnlijk. Wij zo rijk en zij zo arm. Thuis kan je het hoofd nog afwenden. Thuis had ik het idee, dat is ver van mijn deur. Lekker net doen alsof het niet bestaat. Maar nu zaten we er midden in. Ik was echt blij dat de toer er na 4 uren op zat.
De boottocht naar Robbeneiland begon chaotisch. Toen we dicht bij het vertrekpunt van boot zaten te lunchen begonnen honderden Zuid-Afrikanen in blauwe en grijze jasjes (mannen) en vrouwen in het rood en wit te juichen en te gillen en naar de vertrekhal van de boot te rennen. De bisschop kwam voorbij en ging een bezoek brengen aan Robbeneiland en met en na hem honderden gelovigen. Een enorme drukte bij de boot dus. Wij en andere (overwegend witte) toeristen mochten eerst aan boord. Daarna pas de (zwarte) gelovigen. Wat, de apartheid is voorbij.
Ik heb nooit geweten dat Robbeneiland zo groot was (5 bij 3 kilometer). We werden eerst met een bus over het eiland rondgereden (o.a. naar de steengroeve waar Nelson Mandela heeft gewerkt). Onderweg werden we door een gids, een geweldige entertainer, op humoristische en ook ernstige manier, op de hoogte gebracht van de geschiedenis van Robbeneiland. Wij, als Hollanders werden door hem lekker te kak gezet maar later ook weer geprezen en zo kreeg iedere nationaliteit in de bus een beurt. Ieder land had wel wat verkeerds en goeds gedaan. We hebben, ondanks de ernst van de gebeurtenissen, dankzij deze man toch flink gelachen. In de gevangenis verging ons het lachen. Een oud gevangene vertelde daar zijn verhaal en liet ons de gevangenis zien. Wat een ellende zeg. Opgelucht stapte ik op de boot, lekker terug naar Cape Town. Terug naar ons rijke vakantieleven.


Dinsdag 27-9-2011

Vanmorgen meteen de gordijnen geopend. Ja hoor, blauwe lucht. Wel een beetje wazig boven zee, maar het was nog vroeg, dus dat kon nog wegtrekken. Na het ontbijt naar buiten om te zien hoe de Tafelberg er bij lag. Zoals we gehoopt hadden. De Tafelberg lag tegen een mooie blauwe lucht heel erg mooi te zijn. Op naar de Tafelberg dus. Gisteren was het door een horde gelovigen superdruk bij de boot naar Robben Eiland (vandaag superrustig!). Vandaag zaten ze ons in de weg bij de gondel naar de Tafelberg. Normaal deze tijd van het jaar altijd rustig. Maar ja, als er bijna 2000 evangelisten in Kaapstad bij elkaar komen, is het druk, superdruk zelfs. Toen ik bij het uitstappen van de auto merkte dat we onze warme vesten hadden vergeten, wilde ik niet omdraaien. Nu bij het zien van al die bussen en al dat volk, wilde ik eigenlijk het liefst terug naar de auto en terug. Toch maar proberen door de drukte te komen en een kaartje te kopen. Dat de apartheid nog niet helemaal voorbij is bleek toen wij ons kaartje hadden. Wij mochten via een poortje aansluiten bij een nog wel lange rij, maar dat was nog te overzien. Toen we onderweg in gesprek kwamen met een stel Belgen, waren we binnen drie kwartier in de lift, die tijdens de rit naar boven heel langzaam ronddraaide. Boven op de tafelberg was het behoorlijk fris. Gelukkig konden we daar een lekker warm vest kopen. Prachtige vergezichten op de stad, de zee, Robben eiland. Jammer dat het beneden een beetje wazig was. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Boven op de Tafelberg hadden we leuke contacten met een paar jongens uit die evangelisten groep, wat dansende vrouwen en Els met een aantal vrouwen toen ze in de rij stond voor het toilet. Super aardige mensen. Alleen ze hadden toch beter net een week later kunnen komen.
Na de Tafelberg de stad in. Wat een gezellig stukje stad is dat Water Front toch. Volop muzikanten, terrasjes, en heel veel zon. Paar heerlijk uurtjes gehad.
Vanavond weer naar Water Front. Lekker eten bij de Thai en morgen naar Hermanus. Met een beetje geluk heel veel walvissen spotten. Volgens de Belg die daar gisteren was, barste het er van. We zullen zien.