Hot Springs
Door: Teunis
Blijf op de hoogte en volg Teunis
07 Juli 2012 | Verenigde Staten, Hot Springs
Vrijdag 6-7-2012
Els heeft het naar haar zin vandaag. Voor het eerst een vrijwel bewolkte hemel en een temperatuur onder de dertig graden. Het was Els allemaal een beetje te warm geweest de laatste dagen. Vooral de broeierige hitte van gisteren vond ze helemaal niks. Maar nu ik dit zit in te tikken is de lucht flink opengebroken en schijnt de zon weer. En ja hoor, Els kruipt het zonnetje in omdat het in haar mouwloze hemdje en korte broek in de schaduw toch even iets te fris werd. Komt door het frisse windje dat over de schaduwrijke camping van Hot Spring waait.
Ja, we zitten nu bij het stadje Hot Springs, om precies te zijn op 5 mijl er voor. We waren hier al vrij vroeg en dat terwijl we voor ons doen laat vertrokken vanaf de camping in de Badlands. We hebben daar ons vertrekritueel op ons dooie gemakje afgewerkt en buiten heel rustig ontbeten, want de zon mag zich dan niet constant laten zien, de temperatuur is heerlijk. Niet te koud en niet te warm. We vertrokken even voor 10 uur en na 122 mijl rijden parkeerde ik de camper even over 12 voor de deur van de receptie van de KOA-camping, die op slot zat. Een briefje verwees nar de plaats waar ze te vinden waren. Op de toiletten, die ze aan het schoonmaken waren. We werden allervriendelijkst geholpen, kregen antwoord op wat vragen onzerzijds en werden van allerlei tips voorzien.
Na de lunch stapten we op de fiets om naar het stadje te gaan om o.a wat boodschappen te doen. Niet te veel, want het moest wel in mijn rugzak passen. De weg er naar toe deed ons denken aan fietsen in de Eifel of de Ardennen. In het stadje, dat groter was dan ik had verwacht, lag een fraai vrijliggend fietspad langs het riviertje (the Fall) dat dwars door het stadje stroomde. We fietsten over het pad heel rustig Hot Spring door. Onderweg zelfs een kleine waterval en twee herten die vlak bij de huizen liepen te grazen. Ook fietsten we naar het Mammoet Museum, dat ongeveer een mijl op een heuvel buiten het stadje lag. We zijn er niet ingegaan. We hadden in Dinosaurland al genoeg botten gezien. We wilden alleen even het beeld van een Mammoet voor hrt museum vastleggen op foto en film.
Na de boodschapjes, die zoals in iedere supermarkt die we in de USA zijn in geweest voor je in plastic zakken wordt ingepakt, weer uitgepakt te hebben en alles hadden ondergebracht in de rugzakken (klein wielrenrugzakje voor Els) weer op huis op aan. Ja op huis, want zo zien we onze camper. We fietsten nu stroomafwaarts en dat ging, ondanks de wind tegen, heerlijk ouderwets. Had weer iets weg van een fietsvakantie.
We zaten dus lekker bij de camper. De nadruk op zaten, want Els ging door haar stoel heen en is nu naar de receptie om te zien of er nog wat te repareren valt. Ik hoop het maar, want waar zijn we zonder stoeltjes om buiten te zitten. De pizza, die straks wordt bezorgd kunnen we wel aan onze camping tafel met bankjes op peuzelen. Maar lekker relaxed onderuit kunnen we dan wel vergeten. Els is net terug zonder stoeltje. Die wordt door de campingbeheerder teruggebracht. Gemaakt of niet meet te repareren. Hij had nog wel wat ideeën. We zullen zien! Zoals Els net tegen me zei: "Aardige mensen hier".
Stoel is gerepareerd. Moeten er wel voorzichtig mee omspringen. Hopelijk houdt de stoel het tot en met woensdag. De pizza was heerlijk!
Zaterdag, 7-7-2012
De dag kwam lekker rustig op gang. Na het douchen liepen we naar de receptie om nog een dag bij te boeken (we wisten gisteren niet zeker of we 1 of 2 nachten zouden blijven) en om deel te nemen aan het dagelijkse pancake ontbijt. Nou dat smaakte best. Alleen misschien toch net eentje te veel op. Niet onze schuld, want de "kok" gaf er de 2e ronde gewoon meer dan we hadden gevraagd. En Hollanders blijven nu eenmaal Hollanders, wat we krijgen zullen we opeten ook.
Die extra calorieën moesten er dus af. Ondanks de toch vrij donkere lucht zijn we op de fiets gestapt voor een ritje naar de Wind Cave. Rugzak vol met water en voedsel en lange broeken als het soms koud werd (zeker in de grot). Els had de regenjacks in een zakje op haar rug. Je kon niet weten, 20% kans op regen en een nat pak is niet leuk.
Volgens het vriendelijk beheerders echtpaar wachtte ons een vlakke weg. Nou over wat vlak is hebben ze hier in Amerika heel andere ideeën. Vlak is hier blijkbaar, niet steeds omhoog en steeds weer omlaag. Dat de weg zo'n 10 mijl gestaag omhoog gaat, op de ene plek wat meer dan op de andere, maakt dus niets uit. Een vlakke weg dus, nou wij vonden het een gemeen vals plat. Maar, dat zeg ik er maar meteen bij, goed te doen. Onderweg kwam er wat gemiezer uit de lucht. Gelukkig niet zo erg dat het hinderlijk was en we er erg nat van werden. Ondanks het wat slechtere weer en het gestaag klimmen van de weg, genoot ik met volle teugen. Of Els met volle teugen genoot weet ik niet. Van de terugweg genoot ze wel. Dat weet ik zeker.
De laatste 2 mijl naar de Cave ging geleidelijk heuveltje af, wat wel jammer was, want terug moesten we daar dus weer tegenop.
Bij de Cave aangekomen meteen gevraagd wanneer de eerste vrije bezichtiging van de grot was. Dat viel gelukkig mee. Slechts een half uur wachten. Dat wachten gebruikten we om ons lunchpakket te verorberen en wat warme kleren aan te trekken (slechts 11 graden in de grot). De grot was een enorme teleurstelling. We schuifelden meer dan een uur en een kwartier lang door een smal gangetje, daalden 300 treden de diepte in en zagen eigenlijk alleen maar rotsen met wat friemeltjes er op of aan. We hadden grote druipsteen-formaties verwacht, grote zalen met fraaie rots-en druipsteen formaties, die je met wat fantasie aan beren, olifanten of moeder Maria deed denken, maar niet de drie kleine vergrotingen van het grotten-gangetje, waar we net met de groep dicht bij elkaar konden staan om naar de gids te luisteren. In de eerste "zaal" vertelde de trotse gids dat er 95% van al de "postvakjes"aan de plafonds van de hele wereld hier in de Wind Cave te zien was. De andere 5% was verspreid over andere grotten in Amerika. Ik denk dat wij in Europa met al die prachtige grotten in Duitsland, Frankrijk, Slovenië en niet te vergeten België en ons eigen Valkenburg, alle grot-postvakjes hebben verzameld en per post naar de US hebben verstuurd. Waren wij er in Europa van af en konden de Amerikanen vol trots vertellen hoe uniek deze grot wel niet was. Ho, ik draaf geloof ik een beetje door. O, toch nog iets. De Wind Cave heeft zijn naam te danken omdat er altijd wind staat in de opening. De ene keer wind van binnenuit, een andere keer wind van buiten naar binnen. Wij troffen het, het was windstil! Dus geen Wind Cave, gewoon Cave.
De rit terug was het mooiste van de dag. Tijdens de 2 mijl heuveltje op "spotten" we een paar herten en twee bizons net die net achter ons de weg over staken. De afdaling van de "vlakke" weg ging werkelijk heerlijk. In Hot Spring kwamen we tijdens de afdaling het stadje in bijna in botsing met een auto die weg wilde rijden, op zijn rem trapte en weer stilstond en toch maar besloot weg te rijden. Ik kon er nog net omheen zeilen en Els kon nog net op tijd in de remmen. Op de camping maar weer eens een lekker ijsje gekocht. Kon wel na 65 kilometer fietsen, vonden we.
Els heeft het naar haar zin vandaag. Voor het eerst een vrijwel bewolkte hemel en een temperatuur onder de dertig graden. Het was Els allemaal een beetje te warm geweest de laatste dagen. Vooral de broeierige hitte van gisteren vond ze helemaal niks. Maar nu ik dit zit in te tikken is de lucht flink opengebroken en schijnt de zon weer. En ja hoor, Els kruipt het zonnetje in omdat het in haar mouwloze hemdje en korte broek in de schaduw toch even iets te fris werd. Komt door het frisse windje dat over de schaduwrijke camping van Hot Spring waait.
Ja, we zitten nu bij het stadje Hot Springs, om precies te zijn op 5 mijl er voor. We waren hier al vrij vroeg en dat terwijl we voor ons doen laat vertrokken vanaf de camping in de Badlands. We hebben daar ons vertrekritueel op ons dooie gemakje afgewerkt en buiten heel rustig ontbeten, want de zon mag zich dan niet constant laten zien, de temperatuur is heerlijk. Niet te koud en niet te warm. We vertrokken even voor 10 uur en na 122 mijl rijden parkeerde ik de camper even over 12 voor de deur van de receptie van de KOA-camping, die op slot zat. Een briefje verwees nar de plaats waar ze te vinden waren. Op de toiletten, die ze aan het schoonmaken waren. We werden allervriendelijkst geholpen, kregen antwoord op wat vragen onzerzijds en werden van allerlei tips voorzien.
Na de lunch stapten we op de fiets om naar het stadje te gaan om o.a wat boodschappen te doen. Niet te veel, want het moest wel in mijn rugzak passen. De weg er naar toe deed ons denken aan fietsen in de Eifel of de Ardennen. In het stadje, dat groter was dan ik had verwacht, lag een fraai vrijliggend fietspad langs het riviertje (the Fall) dat dwars door het stadje stroomde. We fietsten over het pad heel rustig Hot Spring door. Onderweg zelfs een kleine waterval en twee herten die vlak bij de huizen liepen te grazen. Ook fietsten we naar het Mammoet Museum, dat ongeveer een mijl op een heuvel buiten het stadje lag. We zijn er niet ingegaan. We hadden in Dinosaurland al genoeg botten gezien. We wilden alleen even het beeld van een Mammoet voor hrt museum vastleggen op foto en film.
Na de boodschapjes, die zoals in iedere supermarkt die we in de USA zijn in geweest voor je in plastic zakken wordt ingepakt, weer uitgepakt te hebben en alles hadden ondergebracht in de rugzakken (klein wielrenrugzakje voor Els) weer op huis op aan. Ja op huis, want zo zien we onze camper. We fietsten nu stroomafwaarts en dat ging, ondanks de wind tegen, heerlijk ouderwets. Had weer iets weg van een fietsvakantie.
We zaten dus lekker bij de camper. De nadruk op zaten, want Els ging door haar stoel heen en is nu naar de receptie om te zien of er nog wat te repareren valt. Ik hoop het maar, want waar zijn we zonder stoeltjes om buiten te zitten. De pizza, die straks wordt bezorgd kunnen we wel aan onze camping tafel met bankjes op peuzelen. Maar lekker relaxed onderuit kunnen we dan wel vergeten. Els is net terug zonder stoeltje. Die wordt door de campingbeheerder teruggebracht. Gemaakt of niet meet te repareren. Hij had nog wel wat ideeën. We zullen zien! Zoals Els net tegen me zei: "Aardige mensen hier".
Stoel is gerepareerd. Moeten er wel voorzichtig mee omspringen. Hopelijk houdt de stoel het tot en met woensdag. De pizza was heerlijk!
Zaterdag, 7-7-2012
De dag kwam lekker rustig op gang. Na het douchen liepen we naar de receptie om nog een dag bij te boeken (we wisten gisteren niet zeker of we 1 of 2 nachten zouden blijven) en om deel te nemen aan het dagelijkse pancake ontbijt. Nou dat smaakte best. Alleen misschien toch net eentje te veel op. Niet onze schuld, want de "kok" gaf er de 2e ronde gewoon meer dan we hadden gevraagd. En Hollanders blijven nu eenmaal Hollanders, wat we krijgen zullen we opeten ook.
Die extra calorieën moesten er dus af. Ondanks de toch vrij donkere lucht zijn we op de fiets gestapt voor een ritje naar de Wind Cave. Rugzak vol met water en voedsel en lange broeken als het soms koud werd (zeker in de grot). Els had de regenjacks in een zakje op haar rug. Je kon niet weten, 20% kans op regen en een nat pak is niet leuk.
Volgens het vriendelijk beheerders echtpaar wachtte ons een vlakke weg. Nou over wat vlak is hebben ze hier in Amerika heel andere ideeën. Vlak is hier blijkbaar, niet steeds omhoog en steeds weer omlaag. Dat de weg zo'n 10 mijl gestaag omhoog gaat, op de ene plek wat meer dan op de andere, maakt dus niets uit. Een vlakke weg dus, nou wij vonden het een gemeen vals plat. Maar, dat zeg ik er maar meteen bij, goed te doen. Onderweg kwam er wat gemiezer uit de lucht. Gelukkig niet zo erg dat het hinderlijk was en we er erg nat van werden. Ondanks het wat slechtere weer en het gestaag klimmen van de weg, genoot ik met volle teugen. Of Els met volle teugen genoot weet ik niet. Van de terugweg genoot ze wel. Dat weet ik zeker.
De laatste 2 mijl naar de Cave ging geleidelijk heuveltje af, wat wel jammer was, want terug moesten we daar dus weer tegenop.
Bij de Cave aangekomen meteen gevraagd wanneer de eerste vrije bezichtiging van de grot was. Dat viel gelukkig mee. Slechts een half uur wachten. Dat wachten gebruikten we om ons lunchpakket te verorberen en wat warme kleren aan te trekken (slechts 11 graden in de grot). De grot was een enorme teleurstelling. We schuifelden meer dan een uur en een kwartier lang door een smal gangetje, daalden 300 treden de diepte in en zagen eigenlijk alleen maar rotsen met wat friemeltjes er op of aan. We hadden grote druipsteen-formaties verwacht, grote zalen met fraaie rots-en druipsteen formaties, die je met wat fantasie aan beren, olifanten of moeder Maria deed denken, maar niet de drie kleine vergrotingen van het grotten-gangetje, waar we net met de groep dicht bij elkaar konden staan om naar de gids te luisteren. In de eerste "zaal" vertelde de trotse gids dat er 95% van al de "postvakjes"aan de plafonds van de hele wereld hier in de Wind Cave te zien was. De andere 5% was verspreid over andere grotten in Amerika. Ik denk dat wij in Europa met al die prachtige grotten in Duitsland, Frankrijk, Slovenië en niet te vergeten België en ons eigen Valkenburg, alle grot-postvakjes hebben verzameld en per post naar de US hebben verstuurd. Waren wij er in Europa van af en konden de Amerikanen vol trots vertellen hoe uniek deze grot wel niet was. Ho, ik draaf geloof ik een beetje door. O, toch nog iets. De Wind Cave heeft zijn naam te danken omdat er altijd wind staat in de opening. De ene keer wind van binnenuit, een andere keer wind van buiten naar binnen. Wij troffen het, het was windstil! Dus geen Wind Cave, gewoon Cave.
De rit terug was het mooiste van de dag. Tijdens de 2 mijl heuveltje op "spotten" we een paar herten en twee bizons net die net achter ons de weg over staken. De afdaling van de "vlakke" weg ging werkelijk heerlijk. In Hot Spring kwamen we tijdens de afdaling het stadje in bijna in botsing met een auto die weg wilde rijden, op zijn rem trapte en weer stilstond en toch maar besloot weg te rijden. Ik kon er nog net omheen zeilen en Els kon nog net op tijd in de remmen. Op de camping maar weer eens een lekker ijsje gekocht. Kon wel na 65 kilometer fietsen, vonden we.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
