mount Rushmore

Maandag, 2-7-2012

Het regent! We zijn na een rit van 194 mijl om 13:15 op de camping bij Mount Rushmore aangekomen. Over de rit kan ik vrij kort zijn. De eerste 96 mijl over de snelweg waren saai. Maar het schoot wel lekker op. Bijna geen verkeer. Na van de snelweg te zijn afgegaan volgde er een bijna rechte weg van 50 mijl naar Newcastle. Ook hier, bijna geen verkeer. Deze weg liep door een dorre licht golvende vlakte. Ook redelijk saai. Hoe dor het was bleek een mijl of 10 voor New Castle toen we de tot toen blauwe lucht voor ons steeds grijzer zagen worden. Geen normale wolken bleek even later toen we de oorzaak zagen. Over een grote lengte stond de boel in de fik. Helikopters met waterzakken vlogen af en aan om de boel te blussen. Het duurde niet lang of we kwamen in de rook te rijden en moest ik mijn lichten ontsteken. Na Newcastle werd de lucht weer schoon en zagen we dat er zich een wolk ging ontwikkelen (door de brand?). Na Newcastle werd de route weer leuk. Het was weer klimmen en dalen en er waren weer flink wat bomen die de omgeving opfleurden en het er lekker groen uit liet zien.

Op de grote camping (gereserveerd) snel naar onze plek, want we hadden trek in de lunch. Geen schaduw en in de zon was het een beetje te heet, dus binnen in de camper maar snel onze lunch gebruikt. Toen we de zon zagen verdwijnen en als toetje wat druiven wilden nuttigen, verdween de zon achter een wolk en zette ik de stoelen buiten in het grasveldje om daar in een heel lekkere temperatuur onze druiven op te eten. Maar de druiven smaakten zuur, want bij de eerste de beste druif viel er een spetter, een beetje gerommel boven de heuvel naast de camping en voor we de tweede druif konden nuttigen, werden de spetters zowaar echte regen. Naar binnen dus. Die wolk hangt nog steeds boven ons en af en toe (ook nu weer) is het weer drup, drup, drup. Geen grote hoeveelheid, maar om nu buiten te gaan zitten. Nee, dat is het ook niet. Afwachten maar, het zal wel weer snel over gaan. We waren vanmiddag toch niet van plan veel te doen. De actie bewaren we tot morgen. Vanavond het vervolg van het verslag.

Ik ben sneller terug dan verwacht. Tijdens de lunch had ik internet getest. Redelijk snel. Door de regen gedwongen binnen te zitten, dacht ik "Laat ik eens lekker gaan internetten". Blijkbaar dacht de rest van de camping dat ook, dus het internet is nu o traag als dikke s... Blijf het toch even proberen. Anders wordt het lezen. Waarom blijft die rotwolk boven ons hangen? Kijk ik links uit het raampje zie ik de blauwe lucht. Rot op wolk!

De wolk heeft geluisterd en is al snel na mijn schreeuw om op te rotten, wat verder weg gaan liggen. In de verte zien we hem wel, maar last van hem hebben we niet meer. Nadat de wolk weg was zijn de de camping even rond gelopen en dat is, kan ik vertellen, een fikse wandeling. Niet normaal meer zo'n grote camping. Er is werkelijk van alles, enorm veel campers, huisjes, tenten, groot gebouw met appartementen, over de camping verspreid 3 zwembaden, grote speeltuin, restaurant, bar, snackbar, pizzeria (halen we vanavond wat) winkels en nog veel meer. Was dat lopen. Je zou er moe van worden! We zitten nu (16:45) in de schaduw van de camper wat te drinken en bij te komen van de wandeling.

De avond hebben we als volgt doorgebracht. Om 7 uur met de shuttle bus van de camping naar Mount Rushmore waar men de hoofden van 4 presidenten in de rotsen heeft uitgehouwen. Zij beelden de idealen van de natie uit. George Washington staat voor de strijd om onafhankelijkheid. Thomas Jefferson voor het idee van de volksvertegenwoordiging. Abraham Lincoln voor gelijkheid van alle burgers en vereniging van de staten en Theodore Rooseveld symboliseert de rol van de VS in de 20ste eeuwse politiek. Het is een werk geweest van 14 jaar.
Nou we hebben vanavond weer een staaltje amerikaans nationalisme gezien. Na een wandeling onder de rotsen en beelden door hebben we een uur zitten wachten op een show en het verlichting van de beelden. De show begon met een toespraak van een ranger over de betekenis van George Washington. Daarna en film over de geschiedenis en ontstaan van de beelden. Men eindigde met het zingen van het volkslied en het naar voren halen van alle oud-militairen (zeker 100) en het strijken en opvouwen van de amerikaanse vlag. Weer een enorm vertoon.
Door al dat gedoe zou ik bijna vergeten dat de uitgehakte hoofden van de presidenten ook nog in het licht kwamen te staan. Laat dat nou net het doel van ons bezoek zijn geweest. Met een tweeledig gevoel stapte ik om kwart voor 10 de bus in voor de rit terug. De beelden waren best de moeite waard, maar dat hele nationale circus er om heen kan mij gestolen worden.

Dinsdag, 3-7-2012

Vandaag zijn we heel rustig op gang gekomen. Na de koffie met de camper op weg naar Crazy Horse Monument. Hier is men al sinds 1948 aan het werk aan het grootste beeld ter wereld en moet een eerbetoon zijn aan het onverzettelijke Indianen opperhoofd Crazy Horses. Als het in hetzelfde tempo gaat als tot nu toe duurt het nog wel een halve eeuw eer het klaar is. Maken wij dus niet meer mee. De beeldhouwer Korczak Ziolkowski, die het werk alleen begon heeft zijn levenswerk ook niet kunnen zien zoal het nu is. Hij stierf in 1982, maar zijn vrouw Ruth en 7 van hun 10 kinderen zetten zijn levensdoel voort.
Na een film gezien te hebben over ontstaan van het beeld zijn we in een echte Amerikaanse schoolbus naar de voet van het beeld gereden. Tijdens de rit werden ons van allerlei verhalen verteld over de beeldhouwer en zijn vrouw op een manier die mijn weinige haar recht overeind liet staan. Wat een ontiegelijke eikel van een vent zeg. Het Amerikaanse voorbeeld van kijk is hoe goed wij zijn en op een manier gebracht of hij op een markt een heel nieuw type scheermesjes stond te verkopen. Zelfs ver buiten de bus moet zijn stem te horen zijn geweest.
Na deze toer naar een museum met veel indianencultuur en ook een flink aantal kraampjes waar indianen hun kunst en andere waar verkochten. Enorm fraai vonden we een indiaan die heel fijntjes een wolvenkop op een veer zat te schilderen. Priegelwerk, maar mooi! Els kon ik bijna niet uit het museum krijgen. Trek in eten deed haar uiteindelijk het museum uit gaan. Na het eten (Chili Dog) nog wat langs de kraampjes en door een stukje museum gelopen.

Uiteindelijk toch de camper in en even naar het stadje Custer gereden. Aardig plaatsje en erg aardige mensen. Kregen van diverse mensen te horen dat we de parade van morgenochtend in Custer zeker niet moeten missen. Gaan we ook niet doen. Om 10 uur zijn we er. Dan maar wat later op onze volgende bestemming. Heel lekkere yoghurtijs gegeten. Het was zelfbediening. Je had de keuze uit 6 smaken. Je kreeg een klein bakje en een klein lepeltje zodat je eerst kon proeven. En dat hebben we dan ook gedaan. De lekkerste smaken deden we in een flink bakje (ik had 4 soorten) wat aardbeiensaus er op en wat slagroom. Het afrekenen ging per gewicht. En lekker dat het was. Dat systeem moesten ze bij Luigi ook doen. Eerst alle smaken proeven en dan pas kiezen.

Om half 4 terug op de camping. Verder rust. Nu proberen of ik de boel op Internet kan krijgen.