Cody en Buffalo

Zaterdag, 30-6-2012

We zijn vandaag in de stad van Buffalo Bill, dus echt in cowboy land. Wij zijn vanavond naar een echte rodeo geweest waar men probeert zo lang mogelijk op een enorm opgefokt en wilde stier te blijven zitten. En dat viel echt niet mee, getuige het record van deze avond, net 9 seconden.
We wilden zo'n rodeo wel eens meemaken en met de nodige sceptisch zijn we naar deze rodeo toegegaan. Onverwacht werden we toch meegesleept door de sfeer in het stadion en de verrichtingen van de cowboys en ook de stieren. Heel Amerikaans begon de avond met een gebed voor de gevallen soldaten in den vreemde, gevolgd door het volkslied, gespeeld op een viool en meegezongen door enkele duizenden mensen. Doet me wel wat als mensen zo vaderlandslievend zijn. Kortom, de rodeo was een belevenis die ik niet snel zal vergeten.

De rest van de dag was ook niet zo maar een dag. Neem nu het gegeven dat we nu om over 10 uur nog buiten zitten. Geen enorme afkoeling, geen muggen. Verder hebben we vanmiddag in het hotel gegeten dat door Buffalo Bill is neergezet. Het eten daar was niet alleen goed. Ook de ambiance was geweldig. De eetzaal van het hotel was in een heel fraaie westernstijl. Terwijl we op het eten zaten te wachten keken we onze ogen uit. Ook het stadje zelf had wel iets. Niet spectaculair, maar het deed me wel wat. Het Buffalo Bill Museum zijn we ingelopen en er meteen weer uit. We hadden geen zin om binnen naar video's, foto's, wapens, etc. te kijken. We gingen liever buiten in de schaduw bij de camper wat zitten luieren en internetten. Ik moest voor internet wel binnen in een soort camping gemeenschapsruimte gaan zitten. Van een Duitser hoorde ik dat de finale van het EK gaat tussen Italië en Spanje. Schade
Deutschland alles ist vorbei. Ook voor jullie.

De rit van Yellowstone Park naar Cody, een afstand van slechts 75 mijl, was weer geweldig mooi en al na 1 mijl gebeurde er iets dat ik zeker niet zal vergeten. We kwamen met de camper tussen een kudde bizons terecht, die over de weg hun weg zochten naar graziger weiden. Ze kwamen ons tegemoet over de weg en passeerden ons (en nog wat andere campers en auto's) aan beide zijden op nog geen meter afstand. Het was werkelijk adembenemend die grote beesten in een stofwolk op je af en dicht langs je camper te zien lopen. Niet zachtjes sjokkend, zoals we ze eerder hadden gezien. Nee, nu behoorlijk snel lopend en rennend, omdat een stel rangers ze achter de kont zaten de beesten zo snel mogelijk van de weg af wilden hebben. Was best even spannend.

De rest van de rit was weer als vanouds. Prachtig en weer verrassend. Eigenlijk kan je van verrassing niet meer spreken als het iedere dag verrassend is, maar toch is het iedere keer weer mooier dan verwacht. Wist echt niet dat deze streek zo mooi was.

Zo dat was het weer voor vandaag. Het was vandaag dus een dag om niet snel te vergeten en dat zullen we dan ook zeker niet doen.

Zondag, 1-7-2012

Zo, pa zit. Een lange rit van 182 mijl zit er net op. Uiteraard weer een mooie rit, maar daarover straks meer. We zitten momenteel op het Indian Campground RV Park net voor Buffalo. Of we de stad nog gaan bekijken weet ik niet, want het is bloedje heet (37 a 38 graden) dus we hebben op dit moment eigenlijk alleen maar zin om lekker in de schaduw van een boom te kruipen, kontje in het campingstoeltje en de voetjes op de bank die aan de campingtafel vastzit. Echt, we hebben op dit moment (15:15) allebei geen enkele zin om iets te ondernemen. Zelf de loop naar het zwembad is ons te ver. Heen gaat misschien wel, want daarna kan je lekker afkoelen. Maar na de loop terug ben je weer oververhit en bezweet en ben je in wezen niets opgeschoten. Dus, blijven zitten waar we zitten. IJskoud biertje er bij en ik hou het wel uit de rest van de dag. Misschien vanavond, als het wat is afgekoeld (als dat gaat gebeuren) even naar het hoofdgebouw lopen om te proberen of internet werkt.

Over de rit van vandaag het volgende. Het was een rit met drie gezichten. De eerste 60 mijl door een glooiend tot bijna vlak terrein. Het glooiende gedeelte was vrij dor (aardig wat hertjes gezien) en het vlakke gedeelte was door irrigatie groen met zo hier en daar wat boerderijen.

Het tweede gedeelte van ook zo'n 60 mijl ging de weg na een canyon van een mijl lang over in een prachtige bergweg naar de Granite Pass. Onderweg even gestopt bij de Shell watervallen. Boven op de pass dachten we weer naar beneden te gaan, maar dat was van heel korte duur. We bleven op een licht glooiende en groene hoogvlakte. Voor we echt de afdaling inzetten en we voor ons, heel diep, de met een waas van hitte bedekte laagvlakte zagen liggen, even een stop gemaakt om te lunchen. Kun je boven op de berg waar het iets koeler is, beter doen dan beneden in een oververhitte vlakte.

Het derde deel, ook ongeveer zo'n 60 mijl, ging over de 4-baans interstate snelweg. Dat schoot lekker op met maximaal 75 mijl per uur. Soms wel enorm harde rukwinden. Had af en toe mijn handen vol om de camper bij te sturen. Om kwart voor drie bij de receptie van het RV Park, waar we dus een mooi en ruim plaatsje hebben met heel veel schaduw.

Morgen de nog lagere rit naar Mount Rushmore. Gaat voor bijna de helft over de snelweg, dus dat gaat helemaal goed komen.