Etosha - Okaukuejo

Vrijdag 25-10-2013. Etosha, van oost naar west

Kleine en grote kuddes zebra's, impala's, springbokken, gnoes, kudu's, giraffen, etc. Hoeveel? Honderden, duizend, meer? Weet het echt niet meer. Niet te tellen zo veel!
We hebben vanaf de oostkant (Namutoni) naar het westen (Okaukuejo) niet de kortste weg genomen (180 km) maar omwegen gemaakt om zo veel mogelijk waterplaatsen te vinden, waar mogelijk en flink aantal dieren hun forst zouden lessen. De meeste drinkplaatsen vielen tegen. Ze waren bijna of helemaal droog en waren er ook bijna tot geen dieren. Bij de Kalkheuvel veel drinkende dieren. Prachtig om te zien. we zaten er weer midden in. bij Batia de eerste, eenzame olifant. De grootste kuddes zagen de op de rand van de Etosha Pan bij Salvadora. Kreeg een beetje het idee van de Serenggeti vlakte. Hierna werd het snel minder. Na een periode van veel groen bomen werd landschap steeds droger en dorder en we zagen steeds meer droge "waterplaatsen" en steeds minder dieren.
De wegen waren niet best in het park. Veel kuilen, wasborden en veel stenen. Niet echt wegen om met een vaartje van rond de vijftig, lekker onderuitgezakt achter het stuur, relaxed te genieten van de omgeving en de aandacht op wildspotten te richten.

Behoorlijk moe van het turen en sturen bereikten we ons onderkomen voor de komende twee nachten. In eerste instantie een beetje een tegenvaller. Okaukuejo Camp is een beetje van het soort Center-Park met een restaurant a la van der Valk. Heel wat anders dan de gezellige kleinschalige lodges die we tijdens deze reis gewend waren. Grootschalig gaat kan best, maar als de boel dan chaotisch (in onze ogen) georganiseerd wordt, ben ik op zijn zachts gezegd niet al te best gehumeurd. Het begon al aan de bar waar twee meisjes de drankjes regelden op een manier waarbij je in Nederland al binnen een kwartier werkeloos op straat staat. Wat een traagheid, wat een domheid. Zal wel door de vermoeidheid komen, maar op dat moment kon ik de humor er niet van inzien. De een nam de bestelling aan, riep die door, de ander zocht, vond wat, liet dat aan de eerste zien, die keurde het goed pakte het aan, gaf het mij, de tweede kwam dan naar voren om het geld in ontvangt te nemen. Ik vroeg twee glazen, even wachten, vroeg het nogmaals, nog even wachten, eindelijk glazen, graag ijs er in, weer even wachten en eindelijk na een kleine tien minuten had ik mijn appelsapjes. Aan het eind van het diner (buffet, waarvan de warme gerechten op het vlees na al redelijk koud waren) had ik, nadat ik heel lang op de rekening had zitten wachten en in de rij moest gaan staan om onze drankjes te betalen, kwaad weg wilde lopen. Gelukkig regelde Els de betaling. Ik zag het echt even niet meer zitten.

Gelukkig heeft deze plek een heel groot pluspunt. Zo groot, dat ik vanaf nu alle minpunten zonder problemen pik en die snel weer zal vergeten. De attractie van dit Center-Park is een grote waterplas op 30 a 40 meter van ons huisje. Een waterplas waar het wemelt van de drinkende dieren. Voor het eten de gebruikelijke dieren en wat jakhalzen en een leeuw, al bleef die te ver weg.

Het hoogtepunt van deze avond (en dag) waren de neushoorns die hier hun dorst kwamen lessen. Eerst een hele mooie grote. Dat maakte de dag al goed. Helaas in het donker, ondanks wat schijnwerpers op het water en omgeving, met mijn filmcamera niet te filmen. Foto's ging nog wel, maar super zijn ze dacht ik niet ( moet ze op de computer nog bekijken). De eerste kreeg bezoek van nog een grote met een kleine. Die bleven wel netjes het water tussen hen inhouden. Twee andere neushoorns reageerden heel anders op elkaar. Snuivend liepen ze langzaam naar elkaar, schermde een beetje met hun hoorn tegen elkaar, liepen heel traag, achteruitlopend en elkaar niet uit het oog verliezend, weer van elkaar weg om op gepaste afstand naar elkaar te brullen, briesen of hoe het geluid ook mag heten en plotseling op elkaar toe te rennen en net voor elkaar te stoppen en elkaar wat harder toe te schreeuwen en met de hoorns te schermen. Dat gebeurde een paar maal en het werd steeds heftiger. Tot er een het water in vluchtte. Daar begon in onze open een serieus gevecht. Ze probeerden elkaar kopje onder te duwen. Tenslotte vluchtte er een het water uit, de kant weer op, waar opnieuw werd gekeken wie de sterkste was. Tenminste dat denken we als het twee mannetjes zijn geweest, of dat het een vrouwtje was die niets van een mannetje moest hebben. Uiteindelijk nam de zwakste neushoorn de benen, nagebruld door de winnaar of winnares. Dit was adembenemende TV, maar dan live en op 50 meter afstand. Dat neushoorn nummer zes tijdens het gevecht op de achtergrond was verschenen deed er niet zo veel meer toe. De avond was ondanks de eerdere irritaties volledig geslaagd.


Zaterdag 26-10-2013. Laatste dag Etosha

Kwart voor vier in de middag. We komen net terug van de waterpoel op 40m van ons huisje, waar we een dikke twee uur naar een kudde olifanten hebben zitten kijken. Dat was nog eens genieten. Tussen de veertig en vijftig olifanten, van groot tot heel klein. Heel goed te zien dat de taken binnen de groep verdeeld waren. Een paar mannetjes hielden aan het begin en einde de wacht en tussen de mensen die stonden te kijken en bij de poel stonden ook een paar bullen met de ogen op ons gericht. De moeders hielden constant hun lichaam tussen jong en publiek. Een groot aantal olifanten, de tieners van het gezelschap speelden en dolden in het zo te zien vrij diepe water van de poel. Spetteren, kopje onder, net kleine kinderen. Wat waren het aangename uren met verbazingwekkende, leerzame, indrukwekkende momenten maar ook lachwekkende taferelen (vooral van de kleintjes en de baders).
De aftocht van de olifanten vond ik indrukwekkend. Volgens mij ook weer geheel georganiseerd. Eerst een stel bullen om te verkennen of alles veilig was en daarna groepje voor groepje op pad. Waarheen? Geen idee. Zo dat moest ik even snel kwijt. Ben nog totaal onder de indruk. Nu maar eens wat over het begin van deze dag.

Vanmorgen liep de wekker al om kwart over vijf af. Vroeg voor de zaterdag en zeker vroeg voor een vakantiedag, dus er moest iets speciaals aan de hand zijn. Dat klopt, want om zes uur stapten we in een truck voor de ochtendsafari. We waren drie uur onderweg en zagen bijna geen dieren buiten wat zebra's (zie die maar eens mis te lopen), een paar verdwaalde giraffen en een flink aantal, van de werkelijk overal aanwezige springbokjes, waarvan er twee lieten zien hoe ze aan hun naam komen. Een heel teleurstellende rit langs waterholes waar wij gisteren samen ook al zijn geweest en ook vrijwel niets hebben gezien.
Na de rit een uitgebreid ontbijt, met gebakken eieren en worstjes. We hadden echt trek deze keer en het smaakte heerlijk.
Voor het ontbijt met onze Duitsers uit Ulm (Regine en Dieter) die hier ook twee nachten zijn, een tafel voor vier gereserveerd voor vanavond. Hoop dat het weer net zo gezellig wordt als tijdens onze huwelijksviering aan de Kunene rivier.

Terug bij het huisje eerst even gekeken of er dieren bij de poel waren en inderdaad net zo veel als we in drie uur autorijden hadden gezien, nu in een enkele blik. Met de Ulmers een uurtje, heerlijk op een bankje gezeten, naar de vele en diverse soorten dieren gekeken. De komst van twee olifanten was volgens ons al het hoogtepunt van de dag. Tot later op de dag de groep van vijftig verscheen.

Nu dus even bijkomen. Alhoewel bijkomen. Dan moeten we wel binnen gaan zitten. Eventueel de airco aan om nog meer te koelen. Maar nee, we zitten buiten op ons zitje. In de schaduw, maar ondanks dat guts het zweet van mijn lichaam. Beetje sauna idee. Maar ja, het is toch zonde om binnen te gaan zitten. Vanmorgen tijdens de safari in de open wagen zaten we ondanks onze winddichte jacks, nog te blauwbekken van de kou. Toen zouden we er heel wat voor over hebben gehad om het zo lekker warm te hebben als nu. Wat een verschil tussen dag en nacht. We hoorden van een Zwitser die een dag of vier geleden, in de bergen langs de kust, nog nachtvorst had gehad. En niet in Zwitserland maar hier in Namibië.

Zondag, 27-10-2013 Weer in Windoek.

Na een lange rit van 450 km aangekomen in Windhoek. Wel een lange rit, maar aangezien we de hele weg asfalt hadden en bijna overal 120 mochten rijden, ging het lekker snel.
Na het ontbijt afscheid genomen van onze Ulmers en net voor de uitgang van het park nog even een klein waterpoeltje opgezocht en het was de moeite waard. Niet de poel, waar slechts enkele dieren waren, maar tweehonderd meter verder waar vijf leeuwen lekker lagen te luieren in de schaduw van wat bomen. Een geweldige uitsmijter van onze vakantie.

We zitten op dit moment lekker in de tuin van ons Guesthouse in Windhoek. In de schaduw en een klein briesje is het best uit te houden. Het restaurant en taxi voor vanavond is al besproken. We gaan er een leuk afscheidsetentje van maken.