sossusvlei

Dinsdag, 8-10-2013. Bosjesmannen en wild in de Kalahariwoestijn

Vanmorgen vroeg op (7 uur). Dit omdat we met de bosjesmannen op stap gaan. Na het ontbijt gingen we om 8:30 uur met 4 bosjesmannen, de twee Duitse echtparen en een begeleider die als tolk fungeerde en de verhalen van de bosjesmannen met hun onverstaanbare taal vol klikgeluiden. De wandeling, van een uur, was korter qua lengte en duur dan we thuis in Holland verwacht hadden. Het was echter wel heel uitzonderlijk om deze, waarschijnlijk oudste nog levende stam van onze aarde, te zien demonstreren hoe ze door de eeuwen heen wisten te overleven. Ze leefden toen, en een steeds kleiner wordend aantal nu nog, alleen van jacht en verzamelen van plantaardig voedsel. Heel leerzaam voor ons mensen die zo gewoon zijn aan luxe.
De demonstratie van hoe men verstopte darmen wist op te heffen was de afsluiter en kreeg ons allen aan het lachen.

Om 9:30 namen we afscheid van de Bosjesmannen en belandden we bij de bar van de Zebra Lodge, waar we gezellig nababbelden. Zo gezellig zelfs dat ieder zich rond half 3 pas terugtrok en naar de eigen kamers toog om nog een kleine siësta te houden (erg warm buiten) en een kleine versnapering te nemen. Niemand had na het uitgebreide ontbijt namelijk nog trek in een uitgebreide lunch.

Om 16:30 troffen we elkaar weer om een Game-drive te maken. Naast ons zessen en uiteraard de chauffeur/gids nog twee nieuw aangekomen paren. Het werd een rit door een prachtig landschap. Rode zandduinen werden afgewisseld met valleien met meer groene bomen dan ik in deze woestijn verwacht had. Ook zagen we veel meer dieren dan verwacht. Veel gnoes, oryxen, springbokjes, steenbokjes, kudu's, struisvogels waarvan er een lag te broeden, diverse vogels, giraffen en twee prachtige leeuwen.
Helaas was de zonsondergang, die de lucht en de duinen in een rede gloed had moeten zetten, een beetje een teleurstelling. Een grote wolk voor de zon was spelbreker. Maar daarom niet getreurd. Het was een prachtdag, die werd afgesloten met een heerlijk diner bij kaarslicht. Uiteraard weer buiten onder een prachtige sterrenhemel.

Woensdag, 9-10-2013. Rit naar de Sossus Dune Lodge

Aangezien we door het ruim een uur eerder naar bed gaan dan thuis zijn we ook eerder wakker en dus vanmorgen weer om 7 uur op. Beetje vreemd om tijdens je vakantie vroeger op te staan dan thuis. Tijdens een echte vakantie waarschijnlijk wel, maar dat zijn we nu niet, we zijn namelijk aan het reizen en dan is het prettig om zoveel mogelijk te profiteren van de geboden tijd. We hadden vandaag een flink ritje voor de boeg, dus des te eerder we vertrokken des te eerder op de plaats van de nieuwe bestemming en dat was vandaag de Sossus Dune Lodge, de enige Lodge in het natuurgebied van de Sossusvlei.

Na afscheid genomen te hebben van onze Duitse kennissen (het ene paar vertrok eerder en het andere paar vertrok wat later) reden we weg en volgden we de bordjes met Exit. Helaas reden we, omdat er een bordje op een splitsing ontbrak verkeerd. Een ons tegemoet rijdende park-ranger van het uitgestrekte park bracht ons bij de uitgang. Hij vertelde dat het Duitse paar voor ons ook verkeerd was gereden en naar de uitgang moest worden gebracht. Is een duidelijke bewegwijzering naar de uitgang misschien een tip?

De zandpaden naar de uitgang had ik de 4-wheel ingesteld. Reed best lekker.
Na de uitgang weer 2-wheel aandrijving. De eerste 60 km over een onverharde weg. Mijn doel en streven was zonder risico's te nemen tussen de 60 en 70 km per uur te rijden. Onder de 70 reed ik bijna niet. Op sommige stukken reed ik 80 en als ik dat in de gaten had, liet ik het gas weer een beetje los. Geen enkel risico!
Na de onverharde weg volgde 135 km pas gelegd eerste klas asfalt. Bij Maltahohe ging het asfalt weer over in gravel. Voor we ons daar op waagden hebben we in een restaurantje koffie met een tosti genomen. Kosten omgerekend € 6.
De gravelweg na de lunch was goed te rijden, maar de eerste 70 km waren enorm saai. Bijna een kaarsrechte weg door een dor gebied, waar alleen wat kuddes geiten en hun hoeder voor enige afwisseling zorgden, reed ik constant 80, soms tegen de 90 (niet erg veel). Bij de Zarishoogte-pass werd het landschap heel mooi. We daalden de dorre hoogvlakte af langs mooie groen gekleurde bergen. Eenmaal beneden werd het brede dal waar we doorheen reden opgefleurd door mooie groene bomen. Een verademing na de troosteloze hoogvlakte. Tot aan Sesriem, de ingang van het Namib Naukluft Park, bleef de route aantrekkelijk. Alleen het wegdek werd wat slechter dus werd de snelheid weer teruggebracht naar tussen de 60 en 70.

Bij Sesriem, net voor het hek van het natuurpark weer getankt. Bleek 1 op 11 te hebben gereden. Bij de pomp werd ook het probleem van mijn benzinemeter, die maar op full bleef staan, voor me opgelost, of eigenlijk meer uitgelegd. De auto heeft namelijk 2 tanks en de benzinemeter begint pas te werken als de eerste tank leeg is. Leuk dat ze daar bij het verhuurbedrijf niets over hebben gezegd.

Na zo'n 380 km kwamen we aan bij de Lodge, waar we weer allerhartelijkst werden ontvangen. De Lodge bestaat uit een paar hoofdgebouwen, met links en rechts 12 huisjes in typisch Afrikaanse sfeer. Alles staat anderhalve meter op palen boven de grond en de huisjes zijn over plankieren bereikbaar.

Ons huisje bij de Lodge is perfect. Heerlijk ruim, twee relax-stoelen, een heerlijk breed bed, omgeven met een muskietennet en verder een prachtig uitzicht over een woestijnachtig gebied met op de achtergrond de eerste duinen. Achter ons een rotsformatie. Voor het avondeten nog even een anderhalf uur bij het zwembadje gelegen en daarna genoten van een heerlijke 4-gangen maaltijd.

Donderdag, 10-10-2013. Sossusvlei

Vandaag 50 jaar geleden dat Els en ik voor het eerst met elkaar op stap zijn gegaan. Dat vierden we vanmorgen door om half vijf op te staan en om 5 uur, na een kop koffie in een busje te stappen dat ons en nog 4 anderen naar de Sossusvlei zou brengen, zodat we daar als eersten en enigen ( de poort gaat pas 7 uur open) de zon vanaf een hoog duin zouden zien opkomen. Na een rit van een dik uur begonnen we aan de eerste inspanning van deze vakantie, in de schemering de beklimming van een duin. Was best heavy. Hoewel we door een wolk de zon niet achter een duin omhoog zagen komen en hem pas een half uur later zagen was het prachtig om te zien hoe de duinen mooi rood kleurden en er een mooie afscheiding ontstond tussen licht en schaduw. Het is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Zoiets moet je met eigen ogen zien. Na al het moois vanaf boven gefilmd en gefotografeerd te hebben en uitleg over het ontstaan van de duinen en de Sossusvlei, daalden recht naar beneden en behoorlijk steil door het mulle zand de Deathvlei in. Hier wordt in tegenstelling tot andere vleis (meren) geen water meer aangevoerd, waardoor her grondwater zover is gezakt dat de wortels van de bomen geen water meer kunnen bereiken met als gevolg een droog meer met dode bomen en een pracht decor voor fotografen. De andere vleis staan ook droog, maar krijgen om de zoveel jaar nog water aangevoerd. Voor het laatst dat er water van belang kwam was in 2011.
Onze chauffeur en gids zorgde voor een mooi gedekte ontbijttafel. Zelden smaakte een ontbijt zo lekker als vanmorgen.

Om kwart voor elf weer terug bij ons huisje, waar we de luie stoelen van binnen naar buiten rijden en we genieten van de buitenlucht en het rustgevende uitzicht. Geen wonder dat de oogjes even dicht vielen. Na de lunch nog 2 uur op de ligstoelen bij het zwembad, lekker wegsoezen en omdat het zo warm is wel drie keer het water in, wat behoorlijk veel is voor ons.

Na het zwemmen in de auto gestapt en naar Dune 45 gereden, een duin dat in alle reisprogramma's over Namibië wordt opgenomen. Ja, het was prachtig en ja, het was overweldigend en ja, het beklimmen van het duin was heftiger dan verwacht en ja, de zonsondergang die we vanaf Dune 45 voorgeschoteld kregen zullen we niet snel vergeten. Het was een lange, vermoeiende, maar o zo'n heerlijke dag.

Op naar de volgende.