robben en olifanten
Blijf op de hoogte en volg Teunis
17 Oktober 2013 | Namibië, Opuwo
Weer internet dus......
Maandag 14-10-2013. Cape Cross
Terwijl ik naar het geluid van de hoge golven van de Atlantische Oceaan luister, die hard en bulderend, voor onze Lodge op het strand bonken, denk ik terug aan de dag van vandaag, die zoals gewoonlijk na een douche en ontbijt op gang kwam. Voor het eerst sinds een paar dagen ontbeet ik omdat ik het lekker vond en niet omdat ik wat voedsel in mijn maag moest hebben.
Na het ontbijt de stad in om in een internetcafe te kijken of we hier wel ( gratis) Wifi konden krijgen. We kregen een perfecte verbinding en onder het genot van een kop koffie en later nog een appelsapje heb ik me lekker even uit kunnen leven. Daar zaten we, twee ouwe mutsen tussen allemaal jonge gasten.
De rit naar Cape Cross was vrij eentonig. Aan onze linkerkant de oceaan en aan de rechter zand, zand en nog veel meer zand. De weg was wel perfect te rijden. Bij een jaren geleden vast gelopen schip even gestopt. Voor het eerst deze vakantie even een ongemakkelijk gevoel toen we werden omringd door een tiental inheemse bewoners die ons wat spulletjes wilde verkopen. Beetje te opdringerig vond ik. Teruglopend van het schip naar de auto zag ik op de zandbodem een skelet dat de vorm van een mens had, alleen de kop was van een dier. Ja, ze noemen het hier niet voor niets de Skeleton Coast.
Na ingecheckt te zijn in ons hotel, waar we vanaf ons balkon een prachtig uitzicht op zee hadden, maar waar door de frisse temperatuur en gebrek aan zon (kwam er vandaag niet doorheen) daar zo goed als geen gebruik van hebben gemaakt, zijn we naar de attractie van Cape Cross gereden, het Cape Cross Seal Reserve. In dit grootste van de 23 zeerobben kolonies van Zuid-Afrika en Namibie zitten tijdens de paartijd (november-december) 250.000 Kaapse Pelsrobben. Zoveel heb ik er nu niet geteld (was ook geen beginnen aan) maar het waren er wel heel veel. Ik denk dat we een uurtje hebben staan genieten van het schouwspel van slapende, vechtende, zogende, zwemmende, luidruchtige en gelukkig minder stinkende dieren dan verwacht. Ondanks dat de zon er niet door kwam en we weer in ons dikke vest moesten rondlopen al met al een prettige uitstapje.
In datzelfde dikke vest hebben wij in een grote restaurantruimte, met een koude stenen vloer, en slechts met de warmte van een kleine open haard, ons overigens heerlijk vier gangen menu genuttigd. Terwijl we daar zo zaten te eten kregen we het idee van op wintersport te zijn. We zaten zelfs al te overleggen welke piste we morgen zullen nemen. We zijn er uit: de winnaar is Twyfelfontein waar het morgen boven de 30 graden zal zijn.
Dinsdag, 15-10-2013. Twyfelfontein (1)
Het deed me echt goed om zo hard mogelijk weg te rijden van Cape Cross. Na een nacht onder een dekbed met daarover een extra deken en Els zelfs met sokken aan om warm te blijven, wilde ik zo snel mogelijk naar de warmte, desnoods de hitte, van het binnenland. De rit verliep voorspoedig. Voor het eerst had ik echt plezier in het rijden op de onverharde wegen van Namibië. De 312 km door diverse landschappen waren, vond ik, behoorlijk afwisselend en op de eerste 80 na geen moment saai.
Het tweede deel van de rit ging door Damara-land, waar we in het begin veel, vrijwel naakte Himba-vrouwen en prachtig aangeklede Herero-vrouwen, die door te dansen en te wenken de voorbij trekkende toeristen naar hun stalletje met waren te lokken. Daar geen enkele keer gestopt. Hadden we dat overal gedaan had ik waarschijnlijk een kofferbak vol met spulletjes gehad. Dit venten vind ik een minpuntje van reizen in Afrika. Ik begrijp dat de mensen wat willen verdienen en ze het waarschijnlijk hard nodig hebben, maar ik kan niet overal stoppen en wat kopen en door hard voorbij te rijden krijg ik toch een beetje een schuldgevoel.
Veel vroeger dan de bedoeling was (13:00 uur) kwamen we aan bij onze Lodge bij Twyfelfontein. Het was een beetje te vroeg, want onze kamer was nog niet klaar. Het duurde nog even. Dus volgens het Afrikaanse traditionele tempo konden we dus om 14:30 uur de kamer op. Tijdens het wachten o.a. geluncht in het Lodge-restaurant.
Om 16:00 uur met nog 4 anderen en een gids/chauffeur op zoek naar woestijn-olifanten, een klein soort olifant dat alleen maar in Namibië voorkomt. Het was een flink stuk rijden over hobbelige zand-weggetjes naar het gebied waar een kudde van 17 olifanten voor het laatst gezien was. Het was even zoeken maar we vonden ze. De totaal niet agressieve dieren deden zich te goed aan takken en twijgen van de verspreid staande bomen en lieten zonder problemen toe dat de gids onze safari-wagen tot op 10 meter afstand van de boom, waarvan ze stonden te eten, even parkeerde, zodat wij op ons gemak konden filmen en fotograferen. Stonden we daar, temidden van de olifanten die net deden of we er niet waren. Of toch wel, je zag duidelijk dat de moeder haar jong beschermde door steeds tussen het jong en de safari-wagen te gaan staan. Geweldig om zo tussen deze dieren te staan. We konden er geen genoeg van krijgen en bleven de olifanten maar op de foto zetten. Dan weer zus, dan weer zo. Els stopte als eerste en ook ik vond het al snel welletje en we gingen alleen nog maar kijken en genieten.
De zonsondergang, die ook op het programma stond, ging zoals verwacht gewoon door en om dat heuglijke feit te vieren werd er een glaasje champagne op gedronken.
Het diner, een heerlijk uitgebreid buffet met diverse koude, warme en na-gerechten gebruikten we aan een tafeltje dat we deelden met een Italiaanse die alleen door Namibië reisde. Een duidelijk aanwezige en pittige tante van 51 (zag er veel jonger uit). Ze was dierenarts, alleen wonend op een boerderij even buiten Milaan, engels pratend als een Amerikaanse, duidelijk feministe, een enorme hekel aan Duitsers en Fransen en toch redelijk gezellig.
Woensdag 16-10-2013. Twyfelfontein (2)
Om 8 uur reden we, gezeten in dezelfde truck waarmee we gisteren op olifantenjacht zijn geweest, op weg naar Twyfelfontein waar rotstekeningen zijn gevonden van 2400 tot 6000 jaar oud. Deze tekeningen zijn gemaakt door de oudste nog levende stam in Namibië, de bosjesmannen. De eerste tekening die we zagen was een soort van landkaart met plaatsen waar water was te vinden. De tweede was een soort van lesmateriaal. Bij ieder voorkomend dier in die tijd was een beeltenis met daaronder de poot/klauw afdruk die bij dat dier hoorde. Verder overal verspreid nog beeltenissen van dieren, ook van robben en pinguïns.
Ook brachten we een bezoekje aan wat vulkanische overblijfselen van vroegere tijden. Voor de eerste stop kreeg de gids niemand de truck uit. Een berg met wat zwarte lava (Burnt Mountain) kreeg niet echt de handen op elkaar. De volgende, de Organ Pipes, waren wel de moeite waard om uit de truck te stappen. De basaltformaties zagen er echt wel een beetje als orgelpijpen uit, maar dan duizenden naast en achter elkaar. Maar goed dat er uit al die pijpen geen geluid kwam, want dat zou een oorverdovend lawaai zijn geworden.
Na deze toer het begin van een heerlijk rustig restant van de dag. Eerst op een heerlijk lui-liggende stoel bij het genot van een kop koffie en later een appelsapje van het fraaie uitzicht en het nietsdoen genoten. Nu ik dit schrijf liggen we op super lui op bed, is het half 2 en ga ik straks een lekker uiltje knappen.
Voor het buffet hebben we vanavond een tafel gedeeld met twee Duitse gasten die we vanmorgen tijdens de Twyfelfontein-toer hebben ontmoet. We zijn na een lange dag samen redelijk uitgepraat met elkaar en een gesprek met andere mensen is weer eens een leuke afwisseling. Laat die Duitser nou toevallig een wielrenfan te zijn en zelf ook een verwoed toerfietser. Gesprekstof genoeg dus en het werd dan ook een heel gezellig avondje.
TdK
Maandag 14-10-2013. Cape Cross
Terwijl ik naar het geluid van de hoge golven van de Atlantische Oceaan luister, die hard en bulderend, voor onze Lodge op het strand bonken, denk ik terug aan de dag van vandaag, die zoals gewoonlijk na een douche en ontbijt op gang kwam. Voor het eerst sinds een paar dagen ontbeet ik omdat ik het lekker vond en niet omdat ik wat voedsel in mijn maag moest hebben.
Na het ontbijt de stad in om in een internetcafe te kijken of we hier wel ( gratis) Wifi konden krijgen. We kregen een perfecte verbinding en onder het genot van een kop koffie en later nog een appelsapje heb ik me lekker even uit kunnen leven. Daar zaten we, twee ouwe mutsen tussen allemaal jonge gasten.
De rit naar Cape Cross was vrij eentonig. Aan onze linkerkant de oceaan en aan de rechter zand, zand en nog veel meer zand. De weg was wel perfect te rijden. Bij een jaren geleden vast gelopen schip even gestopt. Voor het eerst deze vakantie even een ongemakkelijk gevoel toen we werden omringd door een tiental inheemse bewoners die ons wat spulletjes wilde verkopen. Beetje te opdringerig vond ik. Teruglopend van het schip naar de auto zag ik op de zandbodem een skelet dat de vorm van een mens had, alleen de kop was van een dier. Ja, ze noemen het hier niet voor niets de Skeleton Coast.
Na ingecheckt te zijn in ons hotel, waar we vanaf ons balkon een prachtig uitzicht op zee hadden, maar waar door de frisse temperatuur en gebrek aan zon (kwam er vandaag niet doorheen) daar zo goed als geen gebruik van hebben gemaakt, zijn we naar de attractie van Cape Cross gereden, het Cape Cross Seal Reserve. In dit grootste van de 23 zeerobben kolonies van Zuid-Afrika en Namibie zitten tijdens de paartijd (november-december) 250.000 Kaapse Pelsrobben. Zoveel heb ik er nu niet geteld (was ook geen beginnen aan) maar het waren er wel heel veel. Ik denk dat we een uurtje hebben staan genieten van het schouwspel van slapende, vechtende, zogende, zwemmende, luidruchtige en gelukkig minder stinkende dieren dan verwacht. Ondanks dat de zon er niet door kwam en we weer in ons dikke vest moesten rondlopen al met al een prettige uitstapje.
In datzelfde dikke vest hebben wij in een grote restaurantruimte, met een koude stenen vloer, en slechts met de warmte van een kleine open haard, ons overigens heerlijk vier gangen menu genuttigd. Terwijl we daar zo zaten te eten kregen we het idee van op wintersport te zijn. We zaten zelfs al te overleggen welke piste we morgen zullen nemen. We zijn er uit: de winnaar is Twyfelfontein waar het morgen boven de 30 graden zal zijn.
Dinsdag, 15-10-2013. Twyfelfontein (1)
Het deed me echt goed om zo hard mogelijk weg te rijden van Cape Cross. Na een nacht onder een dekbed met daarover een extra deken en Els zelfs met sokken aan om warm te blijven, wilde ik zo snel mogelijk naar de warmte, desnoods de hitte, van het binnenland. De rit verliep voorspoedig. Voor het eerst had ik echt plezier in het rijden op de onverharde wegen van Namibië. De 312 km door diverse landschappen waren, vond ik, behoorlijk afwisselend en op de eerste 80 na geen moment saai.
Het tweede deel van de rit ging door Damara-land, waar we in het begin veel, vrijwel naakte Himba-vrouwen en prachtig aangeklede Herero-vrouwen, die door te dansen en te wenken de voorbij trekkende toeristen naar hun stalletje met waren te lokken. Daar geen enkele keer gestopt. Hadden we dat overal gedaan had ik waarschijnlijk een kofferbak vol met spulletjes gehad. Dit venten vind ik een minpuntje van reizen in Afrika. Ik begrijp dat de mensen wat willen verdienen en ze het waarschijnlijk hard nodig hebben, maar ik kan niet overal stoppen en wat kopen en door hard voorbij te rijden krijg ik toch een beetje een schuldgevoel.
Veel vroeger dan de bedoeling was (13:00 uur) kwamen we aan bij onze Lodge bij Twyfelfontein. Het was een beetje te vroeg, want onze kamer was nog niet klaar. Het duurde nog even. Dus volgens het Afrikaanse traditionele tempo konden we dus om 14:30 uur de kamer op. Tijdens het wachten o.a. geluncht in het Lodge-restaurant.
Om 16:00 uur met nog 4 anderen en een gids/chauffeur op zoek naar woestijn-olifanten, een klein soort olifant dat alleen maar in Namibië voorkomt. Het was een flink stuk rijden over hobbelige zand-weggetjes naar het gebied waar een kudde van 17 olifanten voor het laatst gezien was. Het was even zoeken maar we vonden ze. De totaal niet agressieve dieren deden zich te goed aan takken en twijgen van de verspreid staande bomen en lieten zonder problemen toe dat de gids onze safari-wagen tot op 10 meter afstand van de boom, waarvan ze stonden te eten, even parkeerde, zodat wij op ons gemak konden filmen en fotograferen. Stonden we daar, temidden van de olifanten die net deden of we er niet waren. Of toch wel, je zag duidelijk dat de moeder haar jong beschermde door steeds tussen het jong en de safari-wagen te gaan staan. Geweldig om zo tussen deze dieren te staan. We konden er geen genoeg van krijgen en bleven de olifanten maar op de foto zetten. Dan weer zus, dan weer zo. Els stopte als eerste en ook ik vond het al snel welletje en we gingen alleen nog maar kijken en genieten.
De zonsondergang, die ook op het programma stond, ging zoals verwacht gewoon door en om dat heuglijke feit te vieren werd er een glaasje champagne op gedronken.
Het diner, een heerlijk uitgebreid buffet met diverse koude, warme en na-gerechten gebruikten we aan een tafeltje dat we deelden met een Italiaanse die alleen door Namibië reisde. Een duidelijk aanwezige en pittige tante van 51 (zag er veel jonger uit). Ze was dierenarts, alleen wonend op een boerderij even buiten Milaan, engels pratend als een Amerikaanse, duidelijk feministe, een enorme hekel aan Duitsers en Fransen en toch redelijk gezellig.
Woensdag 16-10-2013. Twyfelfontein (2)
Om 8 uur reden we, gezeten in dezelfde truck waarmee we gisteren op olifantenjacht zijn geweest, op weg naar Twyfelfontein waar rotstekeningen zijn gevonden van 2400 tot 6000 jaar oud. Deze tekeningen zijn gemaakt door de oudste nog levende stam in Namibië, de bosjesmannen. De eerste tekening die we zagen was een soort van landkaart met plaatsen waar water was te vinden. De tweede was een soort van lesmateriaal. Bij ieder voorkomend dier in die tijd was een beeltenis met daaronder de poot/klauw afdruk die bij dat dier hoorde. Verder overal verspreid nog beeltenissen van dieren, ook van robben en pinguïns.
Ook brachten we een bezoekje aan wat vulkanische overblijfselen van vroegere tijden. Voor de eerste stop kreeg de gids niemand de truck uit. Een berg met wat zwarte lava (Burnt Mountain) kreeg niet echt de handen op elkaar. De volgende, de Organ Pipes, waren wel de moeite waard om uit de truck te stappen. De basaltformaties zagen er echt wel een beetje als orgelpijpen uit, maar dan duizenden naast en achter elkaar. Maar goed dat er uit al die pijpen geen geluid kwam, want dat zou een oorverdovend lawaai zijn geworden.
Na deze toer het begin van een heerlijk rustig restant van de dag. Eerst op een heerlijk lui-liggende stoel bij het genot van een kop koffie en later een appelsapje van het fraaie uitzicht en het nietsdoen genoten. Nu ik dit schrijf liggen we op super lui op bed, is het half 2 en ga ik straks een lekker uiltje knappen.
Voor het buffet hebben we vanavond een tafel gedeeld met twee Duitse gasten die we vanmorgen tijdens de Twyfelfontein-toer hebben ontmoet. We zijn na een lange dag samen redelijk uitgepraat met elkaar en een gesprek met andere mensen is weer eens een leuke afwisseling. Laat die Duitser nou toevallig een wielrenfan te zijn en zelf ook een verwoed toerfietser. Gesprekstof genoeg dus en het werd dan ook een heel gezellig avondje.
TdK
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
