In het land van de Himba's
Door: Tun
Blijf op de hoogte en volg Teunis
18 Oktober 2013 | Namibië, Opuwo
Donderdag 17-10-2013. Opuwo (1)
Vandaag een lange en vermoeiende rit van 355 km achter de rug. In Nederland stelt zo'n afstand niet zo heel veel voor. Maar hier in Namibië is het een heel eind. Over mooi asfalt zou dit heel makkelijk te doen zijn geweest. Heerlijk rustig (om het half uur eens een tegenligger) en door een niet vervelend, aardig afwisselend landschap. Dan weer bergen, dan weer vlakkere stukken met behoorlijk groene boompjes en struiken en overal koeien (vrij magere) geiten en ezels langs de weg. Ook wat typisch Afrikaanse dorpjes. Best leuk ritje eigenlijk. Alleen jammer, geen asfalt. Voor het grootste deel was de weg goed (80 km per uur) tot redelijk (70 km per uur) te berijden. Maar er zaten ook mindere (60 km per uur) tot slechte stukken in en overal droge rivierbeddingen waar we doorheen moesten. Het ergst was de Joubert pass, waar we over een afstand van 10 km, over een erbarmelijk slechte weg, van links naar rechts over de weg rijdend om stenen en kuilen te ontwijken, slechts tussen de 20 en 40 km per uur konden rijden. Ik heb hem zelfs even in de 4-wheel drive moeten zetten omdat op een steil stuk vast kwamen te zitten in een mulle laag gruis. Rijden in Namibië is dus niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Toch vond ik het best leuk. Alleen als het lang duurt heel vermoeiend en het duurde lang vandaag.
Na 6 uur rijden ( inclusief een tankstop, een controlepost en een paar plaspauzes (dat krijg je als je veel water drinkt) kwamen we aan in ons hotel in Opuwo, waar we een kamer met uitzicht hebben over het dal beneden ons.
In het hotel kregen we te horen dat de weg die we overeen paar dagen willen rijden om naar de Lodge aan de Kunune rivier, die de grens vormt tussen Namibië en Angola in zo'n slechte toestand is dat het wordt afgeraden deze weg nog te berijden. Gebeurt daar wat met de auto ben je echt helemaal alleen. Geen mens die daar nog komt. Dus wij ook niet! Dat houdt wel in dat de afstand van 160 km nu 400 wordt. Daar zien we enorm tegen op en tijdens het avondeten besluiten we de Lodge aan de rivier te laten voor wat hij is en na de Epupafalls (ook aan de Kunune rivier) weer in Opuwo te overnachten. Els gaat dat morgen regelen.
Vrijdag, 18-10-2013. Opuwo (2)
Gaat Els tijdens een vakantie niet naar een dokter, dan doe ik het wel. Ik had al een paar dagen last van een gevoelige rechter schouder, doch vannacht werd de pijn zo hevig dat ik niet heb geslapen. Wat een geluk dat het nu net gebeurd in een redelijk grote plaats. Vanmorgen dus naar de plaatselijke artsenpraktijk. Zoals ik al had verwacht, mijn zoveelste slijmbeurs ontsteking en de derde tijdens een vakantie. De arts zette de spuit er in en gaf ons een lijstje mee voor de plaatselijke Apotheker. Pillen tegen de pijn en een "Plakkie" een soort grote pleisters met een soort koud spul om de schouder in te tapen. De medicijnmannen in Namibië zijn zo slecht nog niet.
Met rechts schakelen zal voorlopig niet lekker gaan, maar gelukkig zit de versnelling links. Morgen dus gewoon weer verder!
Vanmiddag met een gids en nog twee andere mensen ( Amerikanen) naar een Himbadorp geweest. Heel interessant hoe die mensen, zo lang het nog duurt, daar leven. Hoe de mannen honderden kilometers met het vee trekken en hoe de vrouwen in het dorp leven. Hoe ze het roodbruine spul maken waarmee de vrouwen zich iedere dag weer insmeren (is naast mooi ook goed tegen zonnebrand en muggen), hoe ze iedere morgen, met op een klein vuurtje zelfgemaakte "parfum" , onder de oksels en intieme plekken via rook laten intrekken en nog veel meer dingen. Jammer was dat het eindigde met een kring vrouwen die spulletjes wilde verkopen. En wat doe je dan, ja je koopt ook wat. Alles bij elkaar toch een heel aparte en onvergetelijk belevenis. O ja, Els kreeg nog wat van dat rooie spul op haar arm gesmeerd. Stond er best goed. Heeft ze het er al afgewassen.
Terug even door de hoofdstraat van Popuwo gereden. Wat je daar voor een mengelmoes aan stammen, kleuren, ouderen en ook veel moderne jongeren ziet. Echt heel apart hoe al die stammen hier probleemloos naast en door elkaar heen leven. Morgen wat inkopen doen en nog even genieten van dit echt Afrikaans straattoneel.
Vandaag een lange en vermoeiende rit van 355 km achter de rug. In Nederland stelt zo'n afstand niet zo heel veel voor. Maar hier in Namibië is het een heel eind. Over mooi asfalt zou dit heel makkelijk te doen zijn geweest. Heerlijk rustig (om het half uur eens een tegenligger) en door een niet vervelend, aardig afwisselend landschap. Dan weer bergen, dan weer vlakkere stukken met behoorlijk groene boompjes en struiken en overal koeien (vrij magere) geiten en ezels langs de weg. Ook wat typisch Afrikaanse dorpjes. Best leuk ritje eigenlijk. Alleen jammer, geen asfalt. Voor het grootste deel was de weg goed (80 km per uur) tot redelijk (70 km per uur) te berijden. Maar er zaten ook mindere (60 km per uur) tot slechte stukken in en overal droge rivierbeddingen waar we doorheen moesten. Het ergst was de Joubert pass, waar we over een afstand van 10 km, over een erbarmelijk slechte weg, van links naar rechts over de weg rijdend om stenen en kuilen te ontwijken, slechts tussen de 20 en 40 km per uur konden rijden. Ik heb hem zelfs even in de 4-wheel drive moeten zetten omdat op een steil stuk vast kwamen te zitten in een mulle laag gruis. Rijden in Namibië is dus niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Toch vond ik het best leuk. Alleen als het lang duurt heel vermoeiend en het duurde lang vandaag.
Na 6 uur rijden ( inclusief een tankstop, een controlepost en een paar plaspauzes (dat krijg je als je veel water drinkt) kwamen we aan in ons hotel in Opuwo, waar we een kamer met uitzicht hebben over het dal beneden ons.
In het hotel kregen we te horen dat de weg die we overeen paar dagen willen rijden om naar de Lodge aan de Kunune rivier, die de grens vormt tussen Namibië en Angola in zo'n slechte toestand is dat het wordt afgeraden deze weg nog te berijden. Gebeurt daar wat met de auto ben je echt helemaal alleen. Geen mens die daar nog komt. Dus wij ook niet! Dat houdt wel in dat de afstand van 160 km nu 400 wordt. Daar zien we enorm tegen op en tijdens het avondeten besluiten we de Lodge aan de rivier te laten voor wat hij is en na de Epupafalls (ook aan de Kunune rivier) weer in Opuwo te overnachten. Els gaat dat morgen regelen.
Vrijdag, 18-10-2013. Opuwo (2)
Gaat Els tijdens een vakantie niet naar een dokter, dan doe ik het wel. Ik had al een paar dagen last van een gevoelige rechter schouder, doch vannacht werd de pijn zo hevig dat ik niet heb geslapen. Wat een geluk dat het nu net gebeurd in een redelijk grote plaats. Vanmorgen dus naar de plaatselijke artsenpraktijk. Zoals ik al had verwacht, mijn zoveelste slijmbeurs ontsteking en de derde tijdens een vakantie. De arts zette de spuit er in en gaf ons een lijstje mee voor de plaatselijke Apotheker. Pillen tegen de pijn en een "Plakkie" een soort grote pleisters met een soort koud spul om de schouder in te tapen. De medicijnmannen in Namibië zijn zo slecht nog niet.
Met rechts schakelen zal voorlopig niet lekker gaan, maar gelukkig zit de versnelling links. Morgen dus gewoon weer verder!
Vanmiddag met een gids en nog twee andere mensen ( Amerikanen) naar een Himbadorp geweest. Heel interessant hoe die mensen, zo lang het nog duurt, daar leven. Hoe de mannen honderden kilometers met het vee trekken en hoe de vrouwen in het dorp leven. Hoe ze het roodbruine spul maken waarmee de vrouwen zich iedere dag weer insmeren (is naast mooi ook goed tegen zonnebrand en muggen), hoe ze iedere morgen, met op een klein vuurtje zelfgemaakte "parfum" , onder de oksels en intieme plekken via rook laten intrekken en nog veel meer dingen. Jammer was dat het eindigde met een kring vrouwen die spulletjes wilde verkopen. En wat doe je dan, ja je koopt ook wat. Alles bij elkaar toch een heel aparte en onvergetelijk belevenis. O ja, Els kreeg nog wat van dat rooie spul op haar arm gesmeerd. Stond er best goed. Heeft ze het er al afgewassen.
Terug even door de hoofdstraat van Popuwo gereden. Wat je daar voor een mengelmoes aan stammen, kleuren, ouderen en ook veel moderne jongeren ziet. Echt heel apart hoe al die stammen hier probleemloos naast en door elkaar heen leven. Morgen wat inkopen doen en nog even genieten van dit echt Afrikaans straattoneel.
-
18 Oktober 2013 - 22:13
Leo Verweij:
Inmiddels zijn jullie alweer over de helft van een tweede Afrikaanse belevenis. Uit jullie verhalen kan ik niet opmaken wat nog mooier is of was, maar daar komen we nog wel achter denk ik. Uit de verslagen maak ik ook een aantal ups en down waar, zere schouder, koud weer, een wat saaiere route, maar aan de andere kant ook veel mooi,'s waaronder natuurlijk de diverse landschappen, dieren, mensen en al het nadere. Wij wensen jullie nog een hele fijne week of wat iets meer is. Blijven bijzonder nieuwschierig naar jullie directe, persoonlijke toelichtingen. -
19 Oktober 2013 - 15:02
Ben:
Leuk verhaal en mooie foto's!
Ennûh.. bevalt de auto van de gids?
Overigens: wel een beetje 'LAF' van Els, om zó met die twee vrouwen op de foto te gaan. Eenkennig? Nee toch!
Alhoewel; jullie zijn pas op de helft, wie weet water aan het einde van jullie vakantie nog te gebeuren staat?
Nou Tun, maak je borst maar vast NAT! maar heb ik dat al niet eerder geschreven?
Veel drinken hoor! Dat extra keertje plassen, dat moet dan maar…
Trouwens; hoe zit dat daar met “Wildplassen’?
Vragen zat; (de antwoorden krijg ik later wel?)
Jongelui; Genieten Jullie, Samen Met De Andere Gasten nog maar een poos van de,
volgens mij, ‘onvergetelijke’ tijd dat jullie daar mogen doorbrengen!
Grtjs, en
HAVE FUN!
-
19 Oktober 2013 - 17:23
Marga:
Kreeg vandaag een berichtje dat jullie geen mails ontvangen van degene die reageren, dus ik weet dusnu ook niet of je deze ontvangt. Ik volg jullie wel tot nu toe en de foto's zijn ook bijzonder. Heb wel verschillende keren gereageerd. Tja Tun dat valt niet mee he eerst wat buikklachten en nu dit met je schouder, maar zo te zien hebben jullie het wel naar jullie zin ondanks wat opgedane ongemakken onderweg. Onbegrijpelijk hoe die mensen daar leven zo in die hete zon en hoe ze ook wonen. Maar ja zo zijn ze opgegroeid, ze weten niet beter....maar wel avontuurlijk voor jullie zeg. Geniet verder. Gr.Marga -
20 Oktober 2013 - 15:01
Wil De Kruijk:
Wat een geweldig verhaal weer wel jammer van je schouder even niet te veel belaste maar en al dat plassen
maar jullie zijn altijd al van die zeikers geweest ik krijg spontaan een opvlieger als ik lees hoe warm het is maar het lijkt mij wel een geweldige reis nou luitjes geniet er nog maar even van.
Groetjes hen en Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
